Archive for category: เที่ยวในประเทศ

 

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ชื่อของ “เชียงคาน” อำเภอน้อยริมโขง แห่งจังหวัดเลย ได้กลายเป็นที่รู้จักแพร่หลายในหมู่นักท่องเที่ยวไทย ถึงขนาดเป็นแหล่งท่องเที่ยวฮอตฮิต คลื่นนักท่องเที่ยวหลั่งไหลไปชื่นชม จนบางปีในฤดูหนาวเชียงคานล้น หนาแน่นเกินความสามารถที่จะรับนักท่องเที่ยวได้ไหว! บางคนจึงมองว่า เชียงคานกำลังถูกกระแสบริโภคนิยมจากภายนอกทำให้เปลี่ยนไป จนสูญเสียตัวตนที่เคยน่ารัก ดีงาม

แต่ลึกๆ เชียงคานยังมีลมหายใจ ยังมีจิตวิญญาน มีเรื่องเล่า ความเป็นมา แอบซ่อนอยู่อีกมากมายในแต่ละตรอกซอกซอย การเที่ยวชมเชียงคานให้ละเอียดอย่างเนิบช้า ด้วยการเดินหรือปั่นจักรยาน พูดคุยกับชาวบ้านพร้อมรอยยิ้ม จะทำให้เราพานพบ “เชียงคาน” ในอีกแง่มุมหนึ่งอย่างแน่นอน…

คนเชียงคานดั้งเดิมแล้วอพยพข้ามโขงมาจากเมืองสานะคาม (เมืองชนะสงคราม) ซึ่งตั้งอยู่บนฝั่งซ้ายแม่น้ำโขง หรือประเทศลาวในปัจจุบัน ณ บ้านเวินคำ โดยย้ายมาอยู่ที่ฝั่งผืนดินสยามบริเวณ บ้านท่านาจัน แล้วเปลี่ยนชื่อเป็น “เมืองเชียงคาน” จนกลายมาเป็นอำเภอเชียงคาน ส่วนใหญ่คนที่นี่มีชื่อสายจากคนหลวงพระบาง จึงนำวิถีวัฒนธรรม การใส่บาตรข้าวเหนีว ภาษาการพูดด้วยสำเนียงอ่อนหวาน และนำอาหารการกินอร่อยๆ ติดตัวมาด้วย

คนเชียงคานแท้ๆ ต้องตื่นแต่เช้า หุงข้าวเหนียว เพื่อรอใส่บาตรในยามเช้าตรู่ จากนั้นยามสายจึงค่อยนำกับข้าวไปถวายเพลที่วัด ทว่าวิถีชีวิตของคนยุคใหม่ที่เปลี่ยนไป เร่งรีบมากขึ้น มีเวลาน้อยลง ทำให้วัฒนธรรมการใส่บาตรข้าวเหนียวเชียงคาน ถึงกาลต้องเปลี่ยนไป!

จุดเด่นของเมืองเชียงคานที่ไม่มีใครกล้าปฏิเสธในความงามก็คือ ทัศนียภาพริมโขงที่เห็นแล้วทำให้รู้สึกโปร่ง โล่ง สบายใจ หายใจหายคอได้เต็มปอด สายน้ำโขงที่ไหลเอื่อยๆ อยู่ชั่วนาตาปีไม่เคยเหือดแห่ง คือเส้นเลือดหลัก หล่อเลี้ยงชีวิตคนสองฝั่งน้ำนี้มาหลายชั่วรุ่น

การขนส่งทางน้ำจากเมืองหลวงพระบางลงมายังเชียงคาน ทำให้เมืองนี้เติบโต รุ่งเรืองขึ้นในฐานะเมืองท่าขนาดใหญ่ที่สุดของลุ่มน้ำโขงตอนล่าง ทว่าหลังจากลาวเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครอง สยามเลิกค้าขายกับลาว เมืองเชียงคานจึงซบเซาลง ทว่าเมื่อการท่องเที่ยวเพิ่มบทบาทมากขึ้น เชียงคานจึงเปลี่ยนจาก “เมืองท่าสู่เมืองเที่ยว” ในที่สุด

บรรยากาศยามเช้าเย็น ริมฝั่งโขงเชียงคาน คือภาพตระการตาของธรรมชาติแสงสีบนฟากฟ้า ที่จะประทับใจเรา มิรู้ลืม

นอกจากตัวเมืองเชียงคานที่เด่นด้วยเรือนไม้เก่ายาวเหยียดอยู่ริมโขงแล้ว ใกล้ๆ กันยังมีภูทอก เป็นจุดชมทะเลหมอกตระการตา โดยเฉพาะในช่วงฤดูหนาวและหน้าฝน ตื่นเช้าจากเชียงคานนั่งรถขึ้นภูทอก ได้ชมทะเลหมอกแสนสดชื่น

คนเชียงคานเองก็น่ารัก ยิ้มง่าย ใจดี มีอัธยาศัยไมตรี พร้อมต้อนรับผู้มาเยือน หากเรามีเวลาได้นั่งพูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์กับชาวเชียงคาน ก็จะได้รับรู้ถึง “เรื่องเล่าที่ซ่อนเร้น” หรือ The Untold Story of Chiangkhan ซึ่งมีมิติมุมมองลุ่มลึก หลากหลาย ทั้งในเรื่องวิถีชีวิต ประเพณีวัฒนธรรม ภาษา อาหาร และอีกมากมาย

การฟ้อนแบบเชียงคาน ก็คือการฟ้อนหลวงพระบางอย่างหนึ่ง ซึ่งได้รับการดัดแปลงให้สอดรับกับยุคสมัย

คงมีน้อยคนนักที่จะรู้ว่า ณ ถนนเชียงคาน ซอย 4 (ล่าง) ที่บ้านของ คุณตาคูณ จูงใจ จะมีเรื่องราวของศิลปะการตัดกระดาษสีที่แทบจะหาดูไม่ได้แล้ว โดยคุณตาคูณ เคยได้รับรางวัลครูศิลป์แห่งแผ่นดิน ประเภทการตัดกระดาษสี (Decorative Paper Cutting) จากศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพระหว่างประเทศ SACICT

กระดาษสีที่ตัดออกมาแล้ว จะมีทั้งเป็นแผ่นรูปดาว ดอกมะลิ และเป็นพวงห้อยระย้า เพื่อใช้ในพิธีมงคลต่างๆ หากจะมีใครสนใจไปสืบทอดไว้ก็ไม่เสียหลาย เพราะนี่คือมรดกของแผ่นดินเชียงคาน และเมืองไทย ที่ประเมินค่ามิได้

คุณตาคูณเล่าว่า ในอดีตไม่มีกรรไกร ต้องใช้มีดพร้ากับฆ้อนตอกลงบนกระดาษสี จึงต้องเชี่ยวชาญจริงๆ

ที่บ้านของ คุณลุงเสี่ยน อ้วนคำ ซอย 16 (ล่าง) ท่านคือผู้เชี่ยวชาญการ “สานกระติ๊บข้าวเหนียว” คุณภาพเยี่ยม สานมาทั้งชีวิต สองมือของท่านจึงเคลื่อนไหวด้วยความแคล่วคล่องอย่างอัตโนมัติ อีกทั้งท่านเป็นคนใจดี ยิ้มง่าย ชอบพูดคุยกับลูกหลานที่ไปเยือน นี่คือหนึ่งในปราชญ์แห่งเชียงคานที่แทบไม่มีใครพูดถึง

คุณลุงเสี่ยน ตรวจสอบผลงานการสานกระติ๊บข้าวเหนียวอย่างตั้งใจ ละเอียดถี่ถ้วน

ใกล้ๆ กับบ้านของลุงเสี่ยน ซอย 16 (ล่าง) คือบ้านของ คุณตาอ้วน และคุณยายสมบูรณ์ ผู้เชี่ยวชาญการ สานกระติ๊บข้าวเหนียว และหวดนึ่งข้าวเหนียว ผลงานของท่านละเอียดประณีต มีออร์เดอร์สั่งเข้ามาไม่ขาด สะท้อนถึงวัฒนธรรมอีสานที่ยังต้องการใช้งานหัตถกรรมประเภทนี้ในชีวิต ทว่าช่างฝีมือเหล่านี้ต่างหาก ที่กำลังลดลง และล้มหายตายจากบ้านเมืองของเราไปเรื่อยๆ

คุณตาอ้วนเล่าว่า มีนักท่องเที่ยวฝรั่งซื้อกระติ๊บข้าวเหนียวของท่านไปถึงอเมริกาและยุโรปด้วย น่าภูมิใจจริงๆ

คนทั่วไปรู้จักผีตาโขน แห่งอำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย แต่ใครจะรู้บ้างว่าจังหวัดนี้ยังมีอีกหนึ่งผีที่แสนน่ารัก “ผีขนน้ำ” ณ บ้านนาซ่าว อำเภอเชียงคาน แม้จะดูเผินๆ ภายนอกคล้ายผีตาโขน แต่ในรายละเอียดต่างกันมาก เพราะผีขนน้ำคืองานบุญเดือนหก ก่อนลงมือทำการเกษตร ประมาณเดือนพฤษภาคม ชาวบ้านนาซ่าว ซึ่งเป็นชาวไทยพวน เชื่อว่า ผีขน คือ วัว ควาย ที่ตายไปแล้ว แต่วิญญาณยังคงวนเวียนอยู่ตามห้วย หนอง คลอง บึงรอบหมู่บ้าน เมื่อชาวบ้านไปตักน้ำกลับมา ผีขนก็จะตามมาด้วย โดยได้ยินแต่เสียงกระดิ่งกระดึงที่ผูกคอมันไว้ ในอดีตเมื่อมีการละเล่นแห่ผีขนน้ำแล้ว ฝนมักจะตก ทุกวันนี้การเล่นผีขนน้ำจึงกลายเป็น “ผีขอฝน” นั่นเอง

ลายที่วาดบนหน้ากากผีขนน้ำมักจะน่ารัก ประดับด้านบนด้วยผ้าริ้วเป็นสีสดใส แสดงถึงสายฝนและความอุดมสมบูรณ์ ผีขนน้ำบ้านนาซ่าว สืบทอดกันมาถึงรุ่นที่ 6 หรือ 7 แล้ว ทว่าคนนอกอำเภอเชียงคานแทบไม่รู้จักประเพณีการละเล่นผีขนน้ำเลย นับเป็นอีกหนึ่งประเพณี UNSEEN of Chiangkhan อย่างแท้จริง

หน้ากากผีขนน้ำบ้านนาซ่าว ทำจากไม้นุ่น หรือไม้งิ้ว นำมาสลักให้เป็นรูปใบหน้า แล้วทาสีวาดลายตามต้องการ ส่วนหน้ากากผีตาโขนที่เราคุ้นเคย ทำจากหวดนึ่งข้าวเหนียว แค่นี้ก็ต่างกันแล้ว

ทุกวันนี้นักท่องเที่ยวที่ไปเยือนบ้านนาซ่าว สามารถทดลองทำหน้ากากผีขนน้ำได้ด้วยตนเอง สนใจติดต่อ คุณวิชิต ทำทิพย์ โทร. 08-8548-1688เชียงคานในฤดูหนาว อากาศหนาวเย็นยะเยือกจับใจ ผู้คนที่นี่จึงเรียนรู้การทำ “ผ้าห่มนวม” ขึ้นใช้เอง และจำหน่ายเป็นสินค้ามีชื่อเสียง โดยเฉพาะที่ โรงหีบฝ้ายบ่วยเฮียงในตลาดเชียงคาน เป็นโรงหีบฝ้ายแห่งแรกของเชียงคาน มีทั้งหน้าร้านจำหน่าย และเปิดให้เข้าชมโรงงาน ขั้นตอนวิธีผลิตอย่างละเอียด ตั้งแต่การหีบฝ้าย (แยกเมล็ดฝ้ายออกจากปุยฝ้าย), การขึ้นเส้นโครงผ้าห่ม, การบุฝ้าย, การตีฝ้าย จนกลายเป็นผ้าห่มแสนอุ่นสบาย

ผ้าห่มนวมเชียงคานไม่ได้มีแต่ที่ร้านบ่วยเฮียง แต่ยังมีที่ร้านนิยมไทย (อยู่ระหว่างซอย 13 และ 14 ล่าง), ร้านไดเฮง (ซอย 12 บน), บ้านคุณป้าคำหล้า สิงห์หล้า (ซอย 10 บน) ฯลฯ

หนึ่งวัฒนธรรมอันแสนน่ารัก ดีงาม ที่บรรพบุรุษชาวหลวงพระบางนำมาสู่เชียงคานเมืองริมโขง ก็คือ “ประเพณีผาสาดลอดเคราะห์” (หรือ ปราสาทลอยเคราะห์) ที่เชื่อกันว่าเป็นเหมือนการสะเดาะห์เคราะห์ นำโชคร้าย สิ่งไม่ดีออกจากตัวด้วยการทำกระทงกาบกล้วยทรงสี่เหลี่ยม ประดับประดาอย่างงดงาม เพื่อไปลอยในแม่น้ำโขง

กระทงผาสาดลอยเคราะห์ ตามแบบประเพณีนิยมดั้งเดิม นอกจากเชื่อว่าจะนำเคราะห์โศรก โรคภัย สิ่งไม่ดีทั้งปวงออกจากตัวเราแล้ว ยังช่วยให้มีโชคดีติดตามมาด้วย

ทุกวันนี้นักท่องเที่ยวที่สนใจในประเพณีผาสาดลอยเคราะห์ สามารถทดลองทำ แล้วนำไปลอยในแม่น้ำโขงได้ด้วยตัวเอง หรือติดต่อที่บ้านป้านาง ซอย 8 (ล่าง) ช่วยกันสืบสานสิ่งดีๆ ไม่ให้สูญหายนะจ๊ะ

เมื่อทำกระทงผาสาดลอยเคราะห์เรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลาลงเรือล่องโขง ออกไปหาจุดเหมาะๆ ลอยเคราะห์ไปกับสายน้ำ

นั่งเรือชมธรรมชาติสองฝั่งโขง พร้อมกับผาสาดลอยเคราะห์ในมือ ที่เราประดิษฐ์ขึ้นด้วยตนเองอย่างภาคภูมิใจ

ลอยผาสาดลอยเคราะห์กลางแม่นำ้โขง เชียงคาน ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ต้องจดจำ เชื่อกันว่าเมื่อลอยไปแล้ว ห้ามมอง ต้องปล่อยสิ่งไม่ดี โชคร้าย ความเศร้าโศรกไปกับกระทงนั้น

กลับจากผาสาดลอยเคราะห์เข้าฝั่งเชียงคาน แสงอาทิตย์ก็คล้อยต่ำเย็นย่ำอ่อนแรง เปลี่ยนบรรยากาศริมโขงให้อ่อนหวาน เนิบช้า สงบเย็น นี่ล่ะเสน่ห์แท้จริงของเมืองริมโขงอย่างเชียงคาน ที่เราสัมผัสได้ตลอดปี

เมื่ออาทิตย์อัสดง สายน้ำโขงเชียงคานก็ถูกแต่งแต้มเปลี่ยนเฉดสีไปตามธรรมชาติสร้างสรรค์ สีของฟากฟ้าสะท้อนลงมาเจือเป็นเนื้อเดียวกับสีสายน้ำโขง บ่งบอกเรื่องราวธรรมชาติ และชีวิตสองฟากฝั่ง โรแมนติกอย่าบอกใครเชียว

เชียงคานเป็นเมืองรุ่มรวยด้วยวัฒนธรรมอย่างแท้จริง ไม่ได้มีแต่ถนนคนเดินไว้ให้ช้อปปิ้งอย่างที่หลายคนเข้าใจผิด โรงเรียนเชียงคาน คือแหล่งสืบทอดการรำเบิ่งโขง พร้อมด้วยการแต่งกายอย่างคนหลวงพระบาง บรรพบุรุษของชาวเชียงคาน ลีลาอ่อนช้อย และเนื้อเพลงอันน่าฟัง สะท้อนถึงความผูกพันของผู้คนกับสายน้ำโขง มาหลายชั่วรุ่น

งามอย่างเชียงคาน กับลีลาการรำเบิ่งโขงอันอ่อนหวาน ที่คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้พบเห็น

นักเรียนของโรงเรียนเชียงคานทุกคน สามารถรำเบิ่งโขงได้ และในหนึ่งสัปดาห์ ต้องแต่งชุดประจำถิ่นของเชียงคาน เพื่อช่วยกันอนุรักษ์สืบสานอัตลักษณ์ ตัวตน คนเชียงคาน ให้คงอยู่ไปอีกนานแสนนาน

การเที่ยวสัมผัสเชียงคานอย่างมีคุณค่า ควรหาโอกาสไปที่บ้าน “อาจารย์สมโภช ดนตรีไทย” (โทร. 09-3449-3399, 09-4558-9388) อยู่ที่ซอย 10 (บน) เป็นแหล่งเรียนรู้ดนตรีไทยและดนตรีสากล ซึ่งผู้ใหญ่และเด็กรุ่นใหม่ในเชียงคานสนใจมาก การเที่ยวชมเป็นหมู่คณะก็สามารถทำได้ เพียงแต่ต้องติดต่อล่วงหน้า ไปร่วมกันซึมซับสัมผัสเสียงดนตรีอันไพเราะ เปี่ยมด้วยจิตวิญญาณความเป็นไทย แล้วคุณจะรักเมืองไทยมากขึ้นอย่างแน่นอน

ที่บ้านป้านาง (ซอย 8 ล่าง) เวลามีแขกไปใครมาเยือน ตอนเย็นๆ ก็จะมีจัดเลี้ยงอาหารพื้นเมือง เสร็จแล้วก็ร่วมวงฟ้อนรำกันสนุกสนาน บางวันอาจารย์สมโภชก็มาร่วมบรรเลงด้วย สร้างความประทับใจไปอีกนานแสนนาน

แม้วันเวลาจะล่วงเลยไปนานเพียงไร จิตวิญญาณที่แท้จริงอย่างหนึ่งของเชียงคาน ซึ่งไม่เคยเปลี่ยนก็คือ “เรือนไม้เก่าริมโขง” ไล่ตั้งแต่ซอย 0 ถึงซอย 20 นับเป็นหนึ่งในชุมชนเรือนไม้เก่าริมแม่นำ้โขงที่โดดเด่นที่สุดในสยาม แม้หลายหลังจะถูกทิ้งร้าง ทว่าส่วนใหญ่ยังมีชีวิต มีลมหายใจ ส่งต่อไปจากรุ่นสู่รุ่น

เรือนไม้เก่าริมโขงเชียงคาน บริเวณถนนศรีเชียงคาน ถือเป็นหัวใจของเมืองน้อยน่ารักแห่งนี้

เรือนไม้เก่าบางหลัง ด้านที่ติดถนนศรีเชียงคานอาจจะปิดประตูบานพับไม้ไว้มิดชิด แต่เมื่อเดินไปที่ถนนชายโขงตรงริมแม่น้ำ เรายังเห็นผู้คนเปิดบ้านใช้ชีวิต รับลมแม่น้ำพัดพรูเข้ามาสร้างความชื่นใจ เป็นโลกสองด้านที่เราต้องเปิดใจรับรู้

รถสามล้อสกายแลป คือพาหนะสุดเท่ห์ที่ผู้คนใช้เป็นรถรับส่งสาธารณะ ขนคนขนของ รับใช้ชุมชนนี้มาเนิ่นนาน เป็นพาหนะเอกลักษณ์เมืองชายโขงที่เข้าคู่กับเรือนไม้เก่าได้ลงตัว นั่งเที่ยวชมเชียงคานและแหล่งท่องเที่ยวใกล้เคียง อย่างแก่งคุดคู้, ภูทอก, พระพุทธบาทภูควายเงิน, ภูช้างน้อย ฯลฯ ได้สบายมากๆ

เชื่อหรือไม่ว่าเชียงคานในอดีตเป็นเมืองท่าที่รุ่งเรืองมาก ถึงขนาดมีโรงหนังถึง 3 แห่ง คือ ราชาภาพยนตร์, สุวรรณรามา และพรเทพ โดยเฉพาะบนถนนซอย 9 ที่ตรงขึ้นมาจากท่าเรือเก่า ไปสู่ตลาดเชียงคาน แม้แต่คนฝั่งลาวยังนั่งเรือมาชมเวลามีโปรแกรมหนังใหม่ๆ ดังๆ เข้าฉายในวิก แต่เมื่อถึงยุคมีม้วนเทปวีดีโอ แผ่นซีดี ดีวีดี จนมาถึงยุคดูหนังฟรีทางอินเตอร์เน็ท โรงหนังทั้งหมดก็ปิดตัวลงอย่างถาวร สะท้อนสัจธรรมความเปลี่ยนแปลง ไม่หยุดนิ่งของโลกใบนี้

คุณลุงเจ้าของโรงหนังราชาภาพยนตร์ เปิดที่พักเก๋ไก๋น่ารัก พร้อมกับนำเครื่องฉายภาพยนตร์ เก้าอี้ไม้เก่า และโปสเตอร์หนังสุดรัก มาตกแต่งคล้าย Mini Theater หรือโรงหนังขนาดย่อมในด้านล่างของที่พักแบบไม่เหมือนใครจริงๆ

โรงหนังสุวรรณรามา ซอย 9 (บน) ทางเข้าตลาดเชียงคาน ปัจจุบันผันตัวเองไปเป็นร้านอาหาร และคอร์ตแบตมินตัน แต่ก็ยังคงมีกลิ่นอายโรงหนังเก่าในอดีตให้สัมผัส ทั้งม้วนฟิล์มเก่า, เก้าอี้ไม้, เครื่องฉายหนัง, โปสเตอร์ภาพยนตร์ เป็นเสน่ห์ของเมืองเล็กๆ ริมโขง ที่ทำให้ผู้มาเยือนคนแล้วคนเล่าหลงรักจนหมดใจเรือนไม้เก่าของเชียงคาน ถือเป็นมรดกทางสถาปัตยกรรมท้องถิ่นอันทรงคุณค่ายิ่ง แต่ละหลังเปี่ยมด้วยเรื่องราวน่าค้นหา อย่าง “บ้านตาสิงห์คำ” (ซอย 19 ล่าง ถนนศรีเชียงคาน) ที่เก่าแก่กว่า 150 ปีเป็นอย่างน้อย เป็นเรือนหลังเดียวในเชียงคาน ที่มีเสาใต้ถุนเป็นปูนทรงสี่เหลี่ยมแบบยุโรป บนตัวบ้านก็กว้างขวาง และหลังบ้านยังมียุ้งฉางข้าวแบบโบราณให้ชมด้วย

เรือนไม้เก่าอายุนับร้อยปีของตาสิงห์คำ เต็มไปด้วยเรื่องเล่าในทุกอณูของตัวบ้าน
บ้านตาอูบ ปากซอย 14 (ล่าง) ถนนศรีเชียงคาน คือเรือนไม้โบราณอันทรงคุณค่า แสดงให้เห็นถึงวิธีการสร้างเรือนของคนเชียงคานในอดีต ที่นิยมใช้ไม้ไผ่ขัดแตะแล้วฉาบปูนบางๆ ปิดทับเป็นฝาผนัง แม้ปัจจุบันบ้านหลังนี้จะปิดร้าง แต่ก็ยังทำหน้าที่เป็น Landmark ของเชียงคาน ที่ได้รับความสนใจจากผู้คนไม่เสื่อมคลาย

ด้านหลังบ้านตาอูบ ปัจจุบันกลายเป็นที่จอดรถสาธารณะ ทว่าตัวบ้านนั้นยังคงโดดเด่นด้วยสถาปัตยกรรมท้องถิ่นอันมีเอกลักษณ์ สมควรได้รับการอนุรักษ์ ฟื้นฟูให้เป็นพิพิธภัณฑ์ชุมชนเพื่อการเรียนรู้ต่อไป

เรือนไม้เก่าเชียงคานทุกหลังมีอดีต มีเรื่องเล่า พร้อมให้เราเข้าไปเรียนรู้ ถ้าเราเปิดใจอย่างเต็มที่

ซอย 9 คือหัวใจหลักของเชียงคานในอดีต เพราะท่าเรือเก่าอยู่ที่ริมน้ำซอย 9 พอขึ้นฝั่งมาก็จะพบกับร้านค้าของชาวจีน ที่มีทั้งร้านโชห่วย ร้านกาแฟ ร้านขายยา รวมถึงโรงหนัง และโรงแรมเล็กๆ เรียงราย จากถนนชายโขง ผ่านถนนศรีเชียงคาน ขึ้นไปยังตลาดเชียงคาน แม้แต่โรงแรมพูลสวัสดิ์ ซึ่งเป็นโรงแรมแห่งแรกของเชียงคาน มี 9 ห้อง ก็อยู่ในซอย 9 นี้เช่นกัน

เรือนไม้เก่าเชียงคาน แม้เก่าก็เพียงตัวบ้าน ทว่ารอยยิ้มของผู้เป็นเจ้าของ ที่พร้อมบอกเล่าเรื่องราวให้เราฟังนั้น ไม่ได้เก่าไปด้วยเลย แต่เปี่ยมด้วยเสน่ห์วิถีชุมชน ที่ไม่ยอมละทิ้งบ้านเรือนของตนไปไหนไกล

เชียงคานบุรี เรือนไม้ 3 ชั้นเพียงแห่งเดียวของเชียงคาน เป็นโรงแรมสร้างใหม่บริเวณซอย 11 (ล่าง) พอขึ้นไปชั้นบนสุด จะมองเห็นวิวตัวเมืองได้สวยงาม ใครจะไปพักต้องจองนะจ๊ะ จะบอกให้

โรงแรม White House (อยู่ระหว่างซอย 5-6 ล่าง ถนนศรีเชียงคาน) เป็นตึกฝรั่งทรงโคโลเนียลสีขาวอันสวยงาม สะท้อนวันเวลาท่ีฝรั่งเศสเคยมีอิทธิพลเหนือล้านช้าง หรือลาวในอดีต แถมยังแผ่อิทธิพลข้ามโขงมาถึงเมืองเชียงคานด้วย ปัจจุบัน Whit House คือโรงแรมน่าพัก ที่พาเราย้อนกลับไปสู่อดีตได้ราวกับ Time Capsule

เชียงคานเป็นเมืองพุทธ เมืองสงบ ที่ผู้คนยังคงยึดมั่นในพระพุทธศาสนาอย่างเต็มเปี่ยม วัดวาอารามกว่า 10 แห่งในย่านริมโขง ทำให้คนใกล้วัด ไม่ลืมทำบุญสุนทาน และในขณะเดียวกันก็เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญด้วย เด่นที่สุดคือ “วัดศรีคุณเมือง” อยู่ระหว่างซอย 6-7 (ล่าง) ใกล้แม่น้ำโขง

วัดศรีคุณเมือง เดิมชื่อ วัดใหญ่ สร้างขึ้นเมื่อ พ.ศ.2119 เป็นวัดที่โดดเด่นด้วยพุทธศิลป์แบบล้านช้าง (ลาว) เห็นได้จากหลังคาโบสถ์ที่ลดหลั่นกันลงมาในทรงเตี้ยแบบล้านช้าง, พระพุทธรูปไม้จำหลักปิดทอง และภาพจิตรกรรมฝาผนังแบบล้านช้างแท้ๆ นับเป็นศูนย์กลางรวมใจรวมศรัทธาของชาวเชียงคาน พระประทานในโบสถ์วัดศรีคุณเมือง สร้างด้วยศิลปกรรมล้านช้างแท้ๆ เป็นทองสำริด 

วัดศรีคุณเมือง ที่เชียงคาน แท้จริงแล้วเป็นชื่อวัดเดียวกับ วัดสีคุนเมือง ของเมืองหลวงพระบางในประเทศลาว เป็นวัดที่ราชวงศ์ลาวให้การอุปถัมป์ เมื่อผู้คนอพยพลงมาสร้างบ้านแปงเมืองอยู่ ณ ที่ปัจจุบัน จึงนำชื่อวัดในบ้านเกิดมาด้วย

วัดมหาธาตุ คือวัดใหญ่อีกแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่กลางเมืองเชียงคานใกล้ริมโขง บริเวณซอย 14 สร้างขึ้นเมื่อ พ.ศ.2197 เป็นวัดที่เก่าแก่มาก เด่นด้วยพระอุโบสถไม้หลังเก่าศิลปะล้านช้าง เชื่อกันว่าเจดีย์ขาวที่วัดมหาธาตุนี้ สร้างอุดรูพญานาคไว้ เพราะเชื่อว่าเป็นทางผ่านของพญามุจลินทร์นาคราช ที่เข้ามากราบไหว้หลวงพ่อใหญ่ แล้วกลับลงสู่แม่น้ำโขง

นอกจากความเชื่อเรื่องพญานาคแล้ว วัดมหาธาตุยังมีภาพจิตรกรรมฝาผนัง และวัตถุโบราณเก็บรักษาไว้ อีกทั้งยังมีส้วมฝรั่ง ที่เป็นห้องน้ำก่ออิฐถือปูนทรงโคโลเนียล เพราะจุดนี้เคยใช้เป็นที่ตั้งที่ว่าการเมืองเชียงคานเก่า สมัยพระยาศรีอรรคฮาต

ภาพจิตรกรรมฝาผนังวัดมหาธาตุ เป็นฝีมือช่างพื้นบ้านสกุลช่างล้านช้าง แม้ทุกวันนี้จะลบเลือนไปมาก แต่ก็ยังพอเห็นเค้าโครงกลิ่นอายความงามของพุทธศิลป์แห่งศรัทธา

หลวงพ่อใหญ่แห่งวัดมหาธาตุ ที่เชื่อกันว่าท่านศักดิ์สิทธิ์มาก

เชียงคานเป็นเมืองท่องเที่ยวที่มีความหลากหลายสุดๆ ทั้งในแง่วัฒนธรรม ชุมชน งานประเพณี เชิงเกษตร และธรรมชาติ โดยเฉพาะที่ “ภูทอก” แหล่งชมทะเลหมอกใกล้เชียงคาน มองออกไปเห็นแม่น้ำโขงและฝั่งลาวได้ชัดเจน ยิ่งถ้าเป็นฤดูหนาวด้วยแล้ว ทะเลหมอกจะแน่นเป็นผืนพรมคล้ายปุยนุ่นทีเดียว 

แก่งคุดคู้ อยู่ห่างจากตัวเมืองเชียงคานไปทางตะวันออก 2 กิโลเมตร เป็นแก่งใหญ่กลางแม่น้ำโขง ที่จะเผยตัวขึ้นมาอย่างชัดเจนในยามฤดูแล้ง ปัจจุบันมีร้านอาหาร จุดชมวิว และบริการล่องเรือเที่ยวชมธรรมชาติลำน้ำโขง ชิลสุดๆ

ตำนานแก่งคุดคู่เล่าว่า ในอดีตมีพรานคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ ชื่อ ตาจึ่งขึ่งดังแดง ไล่ตามควายเงินมาจากฝั่งลาว โดยหมายจะยิงมันให้ได้ แต่พอมาถึงแก่ง ก็มีพ่อค้าจากหลวงพระบางถ่อเรือมาถึงพอดี ควายเงินตกใจ เผ่นหนีขึ้นไปซ่อนอยู่ที่ปลักบนภูควายเงิน พรานโกรธมากจึงนำหินมาก่อเรียงขวางลำน้ำ เพื่อไม่ให้ใครถ่อเรือผ่านไปได้อีก พระอินทร์จึงแปลงร่างลงมาเป็นเณรน้อย ออกอุบายให้พรานใช้ไม้ไผ่ทำคานแบกหิน ทว่าไม้ไผ่ไม่แข็งแรงพอ จึงหักลงมาบาดคอตายในท่านอนคุดคู้ บริเวณนี้จึงได้ชื่อว่า “แก่งคุดคู้” มาจนทุกวันนี้

เวลาไปเที่ยวแก่งคุดคู้ นอกจากกุ้งแพ (กุ้งฝอยแม่น้ำโขง ชุบแป้งทอดเป็นแพ กินกับน้ำจิ้มแสนอร่อย) แล้ว สิ่งหนึ่งที่ห้ามพลาดชิมคือ มะพร้าวแก้วแก่งคุดคู้ ผลิตกันที่นี่มาช้านาน มีหลายเจ้า ขอเข้าชมการผลิตได้ เอกลักษณ์คือเนื้อมะพร้าวต้องนุ่ม รสชาติหวานนวลๆ กินเล่นได้เพลินๆ จ้า

การผลิตมะพร้าวแก้วแก่งคุดคู้ ต้องใช้เนื้อมะพร้าวคุณภาพดี ทำความสะอาด แล้วผ่ารีดเป็นแผ่นบางๆ ก่อนนำไปเชื่อม

การเชื่อมมะพร้าวแก้ว แก่งคุดคู้ ของกินเล่นยอดฮิตที่เหมาะจะซื้อเป็นของฝากกลับบ้าน

ใครที่สนใจวิถีท่องเที่ยวเชิงเกษตร หรือ Agro-Tourism แนะนำให้ไปเที่ยวที่ “สวนผลไม้บ้านบุฮม” อยู่ห่างจากเชียงคานไปทางตะวันออก 14 กิโลเมตร ตามถนนเส้นเลียบโขงอันสวยงาม เราจะเห็นสวนมะม่วง สวนฝรั่ง สวนแก้วมังกร สวนกระท้อน สวนมะขามหวาน และอีกสารพัดสวน ให้เข้าชม ชิม และซื้อกลับบ้าน ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันตลอดปี

มะม่วงบ้านบุฮม มีพ่อค้ามาซื้อเหมากันไปถึงที่เลย รสชาติหวานอร่อยสุดยอด เพราะดินแถวริมโขงมีแร่ธาตุเยอะมาก

เชียงคานมีอาหารอร่อย เป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครอยู่หลายอย่าง เช่น ที่ซอย 0 มี “ข้าวหลามยาว” ซึ่งเมื่อก่อนยาวมากถึง 1.5 เมตร (เกือบ 2 เมตรก็มี!) ถือเป็นข้าวหลามที่ยาวที่สุดในเมืองไทย เอกลักษณ์คือเนื้อข้าวเหนียวจะนุ่ม หอม หวานอ่อนๆ มีทั้งข้าวเหนียวดำและข้าวเหนียวขาว เหมาะจะกินเล่นจิ้มนมข้นหวาน ที่นี่ทำขายตอนเช้าเท่านั้นจ้า

น่าเสียดายที่ทุกวันนี้ไม้ไผ่ยาวๆ ในบ้านเราแทบไม่มีแล้ว หรือถ้ามีก็อยู่ในเขตป่าอนุรักษ์ เข้าไปตัดมาใช้งานไม่ได้ ข้าวหลามยาว ซอย 0 เชียงคาน เลยต้องรับซื้อไม้ไผ่มาจากฝั่งลาวแทน

เมื่อปิ้งข้าวหลามจนสุกดีแล้ว ก่อนหม่ำก็ต้องมาเหลาเปลือกให้บางเฉียบ จนสามารถใช้มือปอกข้าวหลามกินได้ทันที นี่คือเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใครของข้าวหลามยาวเชียงคาน

เที่ยวชมเชียงคานกันมาจนเหนื่อยแล้ว ได้เวลาเติมพลัง กับ “ข้าวปุ้นน้ำแจ่ว” ซึ่งเป็นอาหารที่ได้รับอิทธิพลมาจากลาว (ต้นตำรับคือเวียดนาม) แท้จริงแล้วก็คือเส้นขนมจีน ใส่น้ำซุป และเครื่องในหมู เนื้อหมู กินกับผักแกล้ม พริก กะปิ มะนาว คล้ายๆ เฝอ (ก๋วยเตี๋ยว) เวียดนามนั่นล่ะ

ข้าวปุ้นน้ำแจ่ว คืออาหารเช้ายอดฮิตของคนเชียงคาน ชื่อดังสุดคือ ข้าวปุ้นน้ำแจ่วป้าบัวหวาน ซอย 14 (บน)

ส้มตำด้องแด้ง แห่งร้านจิตส้มตำ ปากซอย 21 (บน) ใกล้โรงพยาบาลเชียงคาน เป็นส้มตำเจ้าเด่นเจ้าดัง รสชาติแซ่บถึงใจ สั่งได้ตามต้องการ มีตำทุกประเภทให้เลือก โดยเฉพาะส้มตำด้องแด้ง ซึ่งมีต้นกำเนิดที่นี่

จุ่มนัวยายพัด หรือสุกี้หลวงพระบาง ขายอยู่ที่ซอย 10 (ล่าง) รสชาติอร่อยกลมกล่อม ลูกค้าแน่นตลอดวัน ขายมาหลายสิบปี ร้านนี้ยังมีขนมหวานแบบไทยๆ ให้กินล้างปากด้วย โดยเฉพาะลอดช่อง, กล้วยบวชชี, ฟักทองแกงบวช สุดยอด!!!

ตื่นเช้าเดินไปเที่ยวตลาดเชียงคาน ถ้าหิวขึ้นมา ก็เดินไปชิม “ปาท่องโก๋ยัดไส้” กินคู่กับกาแฟ โอวัลติน ชาร้อน ต้อนรับวันใหม่ให้สดชื่นอิ่มท้อง

มีคนเคยบอกว่า ตลาดเช้าคือสิ่งที่สะท้อนวิถีชีวิตของคนในท้องถิ่นนั้นๆ ได้ดี มันคือความจริง เพราะในตลาดเช้าเชียงคาน จะมีพืชพักผลไม้ในท้องถิ่นมาขายหลากหลายตามฤดูกาล รวมถึงพืชผัก ข้าวเหนียว แกง อ่อม หมก แหนม ฯลฯ อุดมสมบูรณ์ คนที่อยากใส่บาตรข้าวเหนียว ตื่นเช้าเอากระติ๊บมาซื้อข้าวเหนียวร้อนๆ ที่นี่ได้เลย

เชียงคาน เป็นเมืองที่เต็มไปด้วยความหลากหลาย ของเรื่องราว ชีวิต วัฒนธรรม และธรรมชาติงามริมโขง เรือนไม้เก่าทุกหลังล้วนมีอดีต เรื่องเล่า ที่พร้อมให้เราเข้าไปเรียนรู้ เชียงคานไม่ได้มีแต่ถนนคนเดิน แม้เชียงคานจะเปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่นั่นคือการปรับตัวตามวิวัฒนาการของเมืองที่ได้รับผลกระทบจากการท่องเที่ยว คำถามคือ เราจะทำอย่างไรที่จะช่วยกันรักษาเชียงคานให้คงอยู่ พร้อมกับรักษาอัตลักษณ์ตัวตนไว้ได้ด้วย

เชียงคานไม่ใช่เมืองที่ถูกแช่แข็งไว้ในกาลเวลา แต่เป็นเมืองที่มีความเติบโตไปตามยุคสมัย วันนี้เชียงคานยังน่านัก เต็มไปด้วยเรื่องราวของชีวิตที่หมุนไป ไม่หยุดหย่อน เราจึงต้องเคารพความเป็นเชียงคาน ไปเรียนรู้ในสิ่งที่เขาเป็น อย่าให้เขาต้องเปลี่ยนเพื่อคนนอก

นี่คือเมืองแห่งเรือนไม้เก่าริมโขง ที่ฉันหลงรักจนหมดใจ ในความน่ารักและรอยยิ้มที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

 

As the tourism activities in GMS country or Greater Mekong Sub-region (Cambodia, The People’s Republic of China (PRC) (Yunnan and Guangxi Provinces), The Lao People’s Democratic Republic (Lao PDR), Myanmar, Thailand and Vietnam) are growing rapidly. We are now not in a small world like an old day anymore, but the new gateway to GMS or ASEAN and AEC countries has already opened to all bussiness man, investor and tourist as well.

During 22-26 May 2016, Mekong Tourism was arranged the International Media Trip visiting Nan province in  the Northern Thailand connecting route to the World Heritage site Luang Prabang City in Lao PDR by road and cursing along Mekong River as connectivity tourism in the GMS region.

Nan is a small and peaceful province in the Northern Thailand bordering Lao PDR flourished in Nature, Fine Art, Culture and Local Way of Life, moreover Nan is also the centre of Eastern-Lanna Kingdom for hundred years. Thai Lue (in Thai language “ไทลื้อ) from the Southern China migrated downward to this land and settle down. That’s why “Wat Phumin” the most famous and most beautiful temple in Nan was build by Thai Lue architecture mixed with Lanna Artistic style.

Not only the beautiful open wide space of Nan’s city landscape could calm down our heart but also this is exactly the SLOW TOWN and SLOW LIFE atmosphere. Inside the main pavilion hall of Wat Phumin, i found a very peaceful corner with 4 golden huge sacred Buddha Statutes constructed since 1596. Well known as one of the most beautiful Buddhist Pavilion in Northern Thailand. And TAT promote Wat Phumin to the Unseen Thailand!

Very old and amazing wall painting inside Wat Phumin Pavilion Hall is famous around the country, especially “the whispering of Love” the iconic painting by great painting master named Nhan Bua Phan. This painting reflected not only the concept of eternal love through time, but also showing us the way of Nan’s dressing for hundred years ago. Which believe this man was Burmese whispering some love poet to his Nan’s lady Love one.

Wat Phumin at twilight turn on beautiful lighting from 6.00 pm. to 10.00 pm. everyday as a landmark in the city centre of NAN. From outside we can see Thai Lue architecture style call “Viharn Sot” (in Thai language วิหารซด) means 3 steps of roof layer above the Pavilion.

Wat Phumin walking street.

A very lively rhythm of life at Wat Phumin walking street.

The second destination of my trip to this peaceful city is “Wat Phra That Chae Hang” that was founded in 1354-1358. The location of this temple was use to be the first capital city of NAN Kingdom in the ancient time, but after a great epidemic killed thousand of peoples here, Nan king’s ordered across Nan River for building the new capital city as we seen until now.

The Jedi or Golden Stupa at Wat Phra That Chae Hang is believe to be the Jedi of people who born in the year of Rabbit as ancient believe. This golden jedi is contain a real scared Buddha Relic, therefor thousand of pilgrims came here everyday to pay their homage.

Wat Phra That Chae Hang is famous for the Huge Golden Buddha Statutes in a main Prayer Hall. The Buddha Statute was created with Sukhothai-Style surrounded with hundred of smaller golden buddha statues offering to the temple year by year from many kings.

The true mercy face of Great Buddha Statutes in the main pavilion hall of Wat Phra That Chae Hang.

From the flat land that Wat Phra That Chae Hang located, i travel with a small van gradually up the hill just outside Nan city centre called “Wat Phra That Khao Noi” (in Thai language “วัดพระธาตุเขาน้อย”). Here is known as the best scenic point of sun rise, sunset and good for observing Nan city in panoramic top view. At the top of the hill located a golden huge standing Buddha Statute facing Nan city area as blessing symbol.

The greenery landscape viewing from top of Wat Phra That Khao Noi toward Nan City. As we could see here is still no Skycreeper disturbing the peaceful landscape, therefore Nan is remain one of popular slow town in Thailand nowadays.

After visited many famous temples in Nan for all day long, after sunset and do some shopping at Wat Phumin Walking Street, Bua Loi Aunty Nim (in Thai language บัวลอยป้านิ่ม) is the best choice to choose.

Aunty Nim is boast for her 40 years of selling local dessert call “Bua Loi” which “Bua” means “Lotus” and “Loi” means “Float”. Because of this local dessert made from flour, after boiling it for a while in sweet syrup then after the flour well cooked it will float on the syrup’s surface, so call Bua Loi.

Don’t Miss Aunty Nim’s Bua Loi!. Selling during 6.00 pm. to 10.00 pm. everyday at Wat Sri Phah Ton (in Thai language วัดศรีพันต้น) intersection.

The second day in Nan, is a good time to proof the words “Nan the city of Art”. Then i visit one of the biggest and most famous local Art Gallery in town : “Nan Riverside Art Gallery” (in Thai language หอศิลป์ริมน่าน) because this wonderful place situated by the bank of Nan River, 20 kilometres from Nan City. Easy to reach by car via super highway number 101, which is the same route take us to Thai-Lao Border at Huay Kon : ห้วยโก๋น (138 kilometres from Nan City).

On the outdoor open space of Nan Riverside Art Gallery, there are many Installation Art with mixed Media, some are metal, brass and wood. Yes! this is a good photo point for sure.

Inside the 2 stories building of Nan Riverside Art Gallery is a True Heaven of Art’s Lover! Because every corner in the gallery is shown the circulating Work of Art from many local artists in Nan and more. I spend one hour here to appreciate fine art reflecting Nan way of life. So Wonderful!

Because Nan was use to be a great kingdom since the ancient time, therefore they got their own artistic style separated them from the others Lanna Art in the Northern Thailand. Many local artist nowadays try to gather in a small group creating new channel of showing, teaching and selling their own works. By the near future we will see more Nan’s Art spread to the public.

Installation Art on the second floor of Nan Riverside Art Gallery.

Next to the Main Gallery, i take a shot walk to a mini gallery close to Nan River, here is permanently exhibition of Photographic copy from Wat Phumin (in thai Language วัดภูมินทร์) and Wat Nong Bua (in Thai language วัดหนองบัว) where Nhan Bua Phan the Great Painter done his wall painting. So we could see the similarity painted style and some pictures that he love and always paint such as, a chicken standing with one leg and a young Thai Lue woman do their everyday living.

To proof that Nan Bua Phan the Great Painter of Nan was the same guy to make wall painting at Wat Phumin and Wat Nong Bua, So i took my van straight to Wat Nong Bua not far away. The first thing i can conclude is the main pavilion hall of Wat Phumin and Wat Nong Bua build with the same architectural style of Thai Lue. Small but very fine and elaborate wood carving decorated outstandingly.

Next to the parking area and main pavilion hall of Wat Nong Bua is a small ban of aged local musician. The 3 of their major unplug music instruments are : Sa Lor (สะล้อ), Sor (ซอ) and Seung (ซึง) all playing together in the same time creating soft rhythm in true slow life of Lanna region.

Again with a breath taking beautiful masterpiece of art here inside the main pavilion hall of Wat Nong Bua, i can feel a very perfect peaceful moment of Buddhism which i respected. The huge golden Buddha Statute glittering in a dim light and all of ancient wall painting are fade colours, but still showing a great art of Nan Bua Phan the Great Painter.

The Load Buddha was creating by local artist in both statute and wall painting, reflected their strong believe in Buddhism concept.

The wall painting in Wat Nong Bua created with 3 main colours : Red, Blue and White, which all raw material making these colours came from 100 percent natural in the old day. Some of the painting shows battle scene in the ancient time by the King and Queen on an elephant’s back.

Finally, just behind the wall of main Buddha Statue i found a self-portrait of Nan Bua Phan the Great Painter. He is not just a normal guy of Thai Lue but the one who contained a perfect gift in art and painting. Not attended to any school, Nan Bua Phan practise his own painting style and finally done the wall painting in Wat Phumin and Wat Nong Bua, the best 2 Lue’s temple in Nan until nowadays.

In Wat Nong Bua surrounded area, located an old Thai Lue Wooden House for tourist to visit. Normally in the old day some of their cattles, hens and pigs will kept on the ground floor and on the second floor are the connecting of 3 houses. Two big houses is for living and a small house behind is for storing their rice seed.

The bedroom of Thai Lue Old Wooden House Style.

Next to the Thai Lue Wooden House in Wat Nong Bua, is a small local shop good for shopping in local handicraft, fruits, herbs, dessert and Nan’s textile call “Sin Nham Lai” (“Sin” is a cloth of local woman / “Nham” is “Water” and “Lai” is “Flowing” so all together means “the cloth with flowing water motif”.

Sin Nam Lai textile.

From Wat Nong Bua i took my van continue to Thai-Lao Boarder at Huay Kon which is still more than a hundred kilometre away, but as i’m in a slow life mode so i take a short break at a very lovely local coffee shop “Coffee Ban Tai-Lue” (in Thai language กาแฟ บ้านไทลื้อ). 

This Coffee Shop is situated in a rice paddy field providing me the wonderful landscape of mountain background and the greenery at foreground. Just one sip of local Arabica Nan’s Coffee and this amazing view, i’m in HEAVEN now!

Beautiful smile, beautiful natural view and wonderful coffee at Coffee Ban Tai-Lue, the famous local coffee shop today where i can find my own private corner sitting by the greenery all day long!

Arabica Coffee of Ban Tai-Lue is ready to serve.More than an ordinary local coffee shop, here we can appreciate a very creative of building style with bamboo architecture to be a bridge, walkway, platform and see-through wall blended into the greenery atmosphere.

The big water wheel pumping water from a small stream into the paddy field and flowers garden.

The last place i stopped on the way before reach the Thai-Lao Border in Huay Kon, is a famous local silver factory : Doi Silver Factory (in Thai language ดอย ซิลเวอร์ แฟคตอรี่). Here is one of the hundred silver factory in Nan province. The staff is welcome a group to see their silver production line and after that surely for shopping a very good quality silver products as a souvenir.

Real Silver Peacock for sale.

Silver handbag of lady for a formal use and gala luxury dinner. I cannot imagine how much time, experiences, effort and perseverance they should spend for creating these elaborate silver products!? However, this silver factory gained more than 40 years of experienced, so they can teach the technics to young generation.

Silver Necklace for lady creating in local orchid form.

More than 200 silver makers of Doi Silver Factory got a handful work everyday!

Silver Bowl in production line.

Silver Bracelet under the production process by experienced hands.

My wonderful journey from Nan to Luan Prabang, the twin cities of slow life is not ended here. I’m still carry on the trip to Thai-Lao Border at Huay Kon by my van loaded full of my friends and my eager.

Please find more adventure in episode 2 and 3 in the next article here at www.gotravelphoto.com

Special Thanks : Mekong Tourism / Tourism Authority of Thailand Phrae Office / Air Asia /

Luang Say Lodge & Cruise / EXO Travel / SOFITEL Luang Prabang

วันที่สามของการเดินทางท่องเที่ยว ตามแคมเปญ Passport น่าน Plus แพร่ 12 เมืองต้องห้ามพลาดพลัส ของ ททท. สำนักงานแพร่ ยังมีอีกหลายจุดหมายปลายทางรอเราอยู่ นี่จึงเป็นอีกหนึ่งวันอันน่าจดจำสำหรับคนชอบเที่ยว อยู่ไม่ติดบ้านอย่างพวกเรา ฮาฮาฮา

เราเริ่มทักทาย ทำความรู้จักเมืองแพร่กับแหล่งท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์สำคัญที่ “คุ้มเจ้าหลวงเมืองแพร่” (โทร. 0-5452-4158, 0-5453-2485-8) เปิดให้ชมเวลา 08.30-16.30 น. ทุกวัน

คุ้มแห่งนี้ตั้งอยู่ที่ถนนคุ้มเดิม (หน้าจวนผู้ว่าราชการจังหวัดแพร่) สร้างขึ้นเมื่อ พ.ศ.2435 โดยเจ้าหลวงพิริยะชัยเทพวงศ์ เจ้าผู้ครองเมืองแพร่องค์สุดท้าย โดยอาคารหลังนี้สร้างอย่างโอ่โถง มีประตูหน้าต่างรวมกันมากถึง 72 บาน งดงามด้วยศิลปกรรมไม้ฉลุ ตัวอาคารไม่มีการฝังเสาเข็มเลยสักนิดเดียว แต่ใช้ไม้ซุงท่อนเป็นไม้เนื้อแข็งวางเป็นฐานรากแทน!

คุ้มเจ้าหลวงเมืองแพร่ จัดแบ่งห้องภายในให้ชมอย่างเป็นระเบียบ สวยงาม ทั้งห้องนอน, ห้องอาหาร, ห้องรับแขก, ห้องจัดแสดงอาวุธ ฯลฯ นอกจากนี้ยังมีส่วนจัดแสดงประวัติของ “เจ้าแม่บัวไหล” พระชายาในเจ้าพิริยเทพวงษ์ เจ้าผู้ครองนครแพร่องค์ที่ 22 และเป็นแม่เจ้าหลวงแห่งนครแพร่ด้วย โดยเจ้าแม่บัวไหลเป็นผู้ที่มีความสามารถด้านการเย็บปักถักร้อยมาก ได้ปักผ้าม่าน หมอนขวาน รวมถึงผ้าคลุมรถดิ้นทองผืนแรกของสยาม ถวายรัชกาลที่ 5 เป็นที่โปรดปรานมาก

ตัวเมืองแพร่นั้นไม่ใหญ่โต จึงขับรถวนเที่ยวได้สบาย เข้าซอยโน้นออกซอยนี้ พอเที่ยวคุ้มเจ้าหลวงเสร็จ ก็มุ่งหน้าต่อไปยังบ้านวงศ์บุรี แต่ก่อนถึงเราขอแวะดื่มกาแฟหอมกรุ่นกันก่อน ที่ “ร้านเณอบาร์ Coffee & Cake” ถนนคำลือ (โทร. 08-6922-3899) โดยร้านนี้ เป็นจุดประทับตราใน Passport ททท. ด้วย

ร้านเณอบาร์ หรือ Je Bar เป็นภาษาฝรั่งเศส แปลว่า “บาร์ของฉัน”

ประทับ Passport กันไปพร้อมรอยยิ้ม

มุมเล็กๆ ในช่วงเวลาน่าจดจำที่ร้านเณอบาร์

มีมุมเก๋ไก๋ น่ารัก ให้เลือกมากมายตามใจชอบ ทั้งในห้องแอร์ และด้านนอก

นอกจากกาแฟรสนุ่มกลมกล่อมแล้ว ร้านเณอบาร์ยังมีเบเกอร์รี่สดใหม่ให้ชิมทุกวันด้วยนะ

การชงกาแฟให้อร่อย คือศิลปะชั้นสูงอย่างหนึ่ง จริงไหม?

กาแฟเย็น และเค้กช็อกโกแลต ที่หน้าตาดูดีมาก เช่นเดียวกับรสชาติที่ไม่หวานเกินไป ลงตัวดีจริง

เค้กหน้าผลไม้ใหม่สดทุกวัน ที่ร้านเณอบาร์ แพร่

เค้กของร้านเณอบาร์ น่าหม่ำมากๆ 

เค้กช็อกโกแลตร้านเณอบาร์ ไม่ได้ลองจะเสียใจ!

จากร้านเณอบาร์ เดินไปแค่ไม่กี่สิบเมตร ก็ถึง “บ้านวงศ์บุรี” ถนนคำลือ (โทร. 0-5462-0153) เรือนไม้ลายฉลุสุดอลังการ ในสไตล์ขนมปังขิง หรือ Gingerbread แบบยุโรป ประกอบกับเมืองแพร่คือแหล่งใหญ่ของไม้สักเมืองเหนือ จึงมีไม้เหลือเฟือมาฉลุลายประกอบเป็นบ้านที่มีสถาปัตยกรรมงดงามอย่างน่าทึ่ง ถึงเพียงนี้!

บ้านวงศ์บุรี เปิดให้เข้าชมทุกวัน เวลา 09.00-17.00 น. ค่าเข้าชมคนไทย 30 บาท และมีร้านอาหารในบริเวณด้านข้างด้วย เมนูแนะนำคือ ข้าวซอยไก่ และข้าวซอยหมูหมัก

บ้านวงศ์บุรี สร้างขึ้นเมื่อปี พ.ศ.2450 โดยพรหม (หลวงพงษ์พิบูลย์) และเจ้าสุนันตาวงศ์บุรี ธิดาเจ้าบุรี (พระยาบุรีรัตน์) เป็นบ้านไม้สองชั้นแบบยุโรปประยุกต์ หลังคามีสองชั้น ทรงปั้นหยา ภายในจัดแสดงเครื่องเรือนโบราณ ในลักษณะที่เหมือนกับยังมีคนอยู่อาศัยจริงในยุคอดีต จึงตกแต่งอย่างสวยงาม หรูหราโอ่อ่ามาก

ห้องนอน ภายในบ้านวงศ์บุรี

ห้องนั่งเล่น ภายในบ้านวงศ์บุรี

จากบ้านวงศ์บุรี ขับรถเที่ยวเล่นเย็นใจไปช้าๆ เข้าสู่ถนนวิชัยราชา กระทั่งพบกับเรือนไม้สุดอลังการอีกแห่งของเมืองแพร่ นามว่า “คุ้มวิชัยราชา” (หรือ คุ้มเจ้าโว้ง) โทร. 08-1562-4425

คุ้มวิชัยราชา เป็นบ้านไม้สักเก่าแก่อายุกว่า 100 ปี ของพญาแสนศรี สืบทอดมาจากยุคของพระเจ้าวิชัยราชา เป็นเรือนไม้สักทรงมะนิลา ที่เคยเสื่อมโทรมเพราะขาดทุนทรัพย์บูรณะ ปัจจุบันได้รับการซ่อมแซมเพียงบางส่วน งามเด่นตั้งแต่ลายฉลุหน้าจั่ว บังลม ระเบียง หน้าต่างบานกระทุ้ง ราวบันได ตลอดจนช่องลมเหนือประตูหน้าต่าง ฯลฯ นับเป็นอาคารโบราณที่ทรงคุณค่าอย่างยิ่ง

คุ้มวิชัยราชา เคยมีประวัติที่น่าสนใจคือ วีรกรรมความกล้าของพระวิชัยราชา ที่ยอมเสี่ยงนำคนไทยจากภาคกลางขึ้นไปซ่อนไว้บนเพดานบ้าน ในสมัยที่เมืองแพร่มีกบฎเงี้ยว

ปัจจุบันภายในคุ้มวิชัยราชา ทั้งชั้นล่างและชั้นบนว่างเปล่า ไม่มีเครื่องเรือนจัดแสดง สะท้อนถึงยุครุ่งเรือง และยุคเสื่อมถอยของเมืองแพร่ ตามกาลเวลาและสถานการณ์บ้านเมืองในแต่ละสมัย ทว่าการได้มีโอกาสเดินเข้าไปชมภายใน แม้เพียงนิดเดียว ก็ถือเป็นการย้อนอดีตอันมีคุณค่า ได้ชื่นชมสถาปัตยกรรมที่คนแพร่และคนสยามควรหวงแหน

จุดประทับตราใน Passport ของ ททท. จุดต่อไป คือ “ร้าน Gingerbread House Gallery” ตั้งอยู่ในใจกลางเมืองแพร่ ตรงบริเวณสี่แยกหน้าสถานีตำรวจ (โทร. 08-6885-6551) เปิดเวลา 08.00-18.00 น. ทุกวัน

ประทับตราใน Passport ของ ททท. ที่ร้าน Gingerbread House Gallery 

ร้าน Gingerbread House Gallery ไม่ได้ขายเฉพาะกาแฟ แต่ยังมีเครื่องดื่มอื่นๆ รวมถึงอาหารหลัก พร้อมด้วยห้องพัก ร้านขายของที่ระลึกจำพวกผ้าย้อมฮ่อมพื้นเมือง และ Art Gallery ที่ชั้นสองด้วย จึงกลายเป็นแหล่งพบปะของ Artist นักสถาปัตย์ และช่างภาพ ต่างมานั่งเสวนากันอยู่เป็นประจำ

ภายในร้าน Gingerbread House Gallery ออกแบบตกแต่งอย่างมีดีไซน์ ให้ความรู้สึกอบอุ่นด้วยไม้และแสงไฟโทนสีเหลืองอ่อนอุ่นๆ

มุมจำหน่ายของที่ระลึกกิ๊บเก๋มีดีไซน์ ของ Gingerbread House Gallery

ภายในร้าน Gingerbread House Gallery มีบรรยากาศไม่ต่างอะไรจากแกลเลอร์รี่จัดแสดงงานศิลป์จริงๆ เลยล่ะ

ห้องพักของ Gingerbread House Gallery แม้จะเล็ก แต่ก็มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เป็นการผสมผสานความ Modern เข้ากับกลิ่นอายล้านนาตะวันออกได้อย่าลงตัวจริงๆ

ร้าน Gingerbread House Gallery ในยามค่ำคืน Lighting แสงไฟสวยมากๆ

บนชั้นสองของร้าน Gingerbread House Gallery เป็นห้องพักขนาดเล็กกะทัดรัด น่ารัก แค่ไม่กี่ห้อง อยากมาพักต้องรีบจองล่วงหน้านะจ๊ะ

หนึ่งแห่งท่องเที่ยวที่ถือว่า ห้ามพลาดด้วยประการทั้งปวงในตัวเมืองแพร่ก็คือ “วัดจอมสวรรค์” ถนนยันตรกิจโกศล ตำบลในเวียง เป็นวัดเก่าแก่ที่สร้างขึ้นสมัยรัชกาลที่ 5 ประมาณ พ.ศ.2437 โดยชาวเงี้ยวผู้เข้ามาทำกิจการค้าขายจนร่ำรวยในเมืองแพร่ ต่อมาเกิดกบฏเงี้ยว วัดจึงถูกทิ้งร้าง กระทั่งได้รับการบุณณะโดยชาวไทยใหญ่

วัดจอมสวรรค์ เป็นวัดที่โดดเด่นด้วยสถาปัตยกรรมศิลปะพม่าแบบไทยใหญ่ หลังคาซ้อนลดหลั่นกันหลายชั้น ประดับประดาด้วยลายไม้แกะสลัก และลายฉลุอย่างวิจิตรงดงาม ทั้งภายนอกและภายใน

กลุ่มเจดีย์แบบพม่าภายในวัดจอมสวรรค์ แม้จะดูทรุดโทรมไปตามกาลเวลา แต่ก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความขลัง ความงาม และพลังศรัทธาข้ามกาลเวลา!

ภายในวัดจอมสวรรค์ งดงามน่าตื่นตาด้วยเสาไม้สักสีทองอร่ามหลายสิบต้น ฝาผนังและเพดานอลังการด้วยลายไม้แกะสลักวิจิตรพิสดาร! จนทำให้รู้สึกราวกับว่าได้ไปเยือนวัดวังเวียงของพม่าแท้ๆ อย่างไรอย่างนั้น!

เครื่องจองพารา คือ การสร้างปราสาทจำลองเพื่อรับเสด็จพระพุทธเจ้า ที่เสด็จกลับลงมาจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ในวันออกพรรษา ตามความเชื่อของชาวไทยใหญ่ มีจัดแสดงให้ชมภายในวัดจอมสวรรค์

พระพุทธรูปศิลปะพม่าภายในกุฏิเจ้าอาวาสวัดจอมสวรรค์

พ่อเฒ่าคำอ่อง (ชาวเงี้ยว) ได้ร่วมมือกับพ่อฮ่อยกันตี (ต้นตระกูลเจริญกุศล) สร้างวัดจอมสวรรค์ขึ้นเมื่อปี พ.ศ.2437 ใช้เวลาสร้างประมาณ 5 ปี จึงแล้วเสร็จ

คัมภีร์ใบลานจารภาษาล้านนาหลายร้อยเล่ม ได้รับการเก็บรักษาไว้อย่างดีที่วัดจอมสวรรค์

ทุกปีจะมีการทอผ้าห่มธาตุวัดจอมสวรรค์ ใครมีฝีมือการทอก็ไปช่วยกันได้เพื่อสร้างบุญกุศลแรงกล้า

ไม่ห่างจากวัดจอมสวรรค์ ถ้าขับรถไปเรื่อยๆ ตามถนนยัตรกิจโกศล สองข้างทางจะพบร้านขาย ผ้าย้อมฮ่อม บ้านทุ่งโฮ้ง อันมีชื่อเสียง ยาวเหยียดต่อเนื่องกันไปกว่าหนึ่งกิโลเมตร นับเป็นแหล่งใหญ่ของผลิตภัณฑ์ผ้าย้อมฮ่อมเมืองไทย ซึ่งปัจจุบันมีการพัฒนารูปแบบขึ้นมาก จนน่าสวมใส่ ไม่ทำให้รู้สึกเชยเหมือนที่ใครหลายคนบ่นเมื่อสมัยก่อนแล้วล่ะ

ร้านขายผ้าหม้อฮ่อม บ้านทุ่งโฮ้ง

มีเสื้อผ้าหญิงชายที่ตัดเย็บจากผ้าย้อมฮ่อม ให้เลือกกันละลานตา ที่บ้านทุ่งโฮ้ง

ถ้ามีเวลาเยอะ นอกจากร้านจำหน่ายผลิตภัณฑ์ผ้าหม้อฮ่อม เราสามารถแวะเข้าชมไปชมขั้นตอนการผลิต ตั้งแต่การหมักฮ่อมในหม้อ (ขั้นตอนคล้ายการย้อมครามของภาคอีสาน) การย้อมเส้นใย ไปจนถึงการทอ

เส้นฝ้ายที่ย้อมสีฮ่อมเรียบร้อยแล้ว รอตากให้แห้ง แล้วนำไปทอต่อไปจ้า

เที่ยวเมืองแพร่กันมาทั้งวัน ตอนค่ำต้องออกไปเดินเล่น พร้อมกับหาอะไรอร่อยๆ หม่ำกันให้อิ่มแปล้ไปเลย ที่ “ตลาดประตูชัย” ในอำเภอเมือง โดยเฉพาะวันอาทิตย์แรกของเดือน จะมีร้านมาขายเยอะที่สุด

ตลาดประตูชัย เมืองแพร่

ชาวต่างชาติเฮฮา บ้าน I ไม่มีตลาดริมถนนแบบนี้ ตลาดประตูชัยเมืองแพร่บ้าน You Amazing จริงๆ เลย!

ลูกชิ้นป้ิงตลาดประตูชัย เมนูกินเล่น ที่กินไปกินมาก็อิ่มจริงได้เหมือนกัน ฮาฮาฮา

ที่พักอุ่นสบายของเราในคืนนี้ “คำมูลลอฟท์ โฮเทล” (Come Moon Loft Hotel) ที่พักเปิดใหม่เอี่ยมแค่ 6 เดือน ตั้งอยู่ในชุมชนเชตวัน อำเภอเมืองแพร่ (โทร. 09-0328-3203, 0-5462-0148)

โลโก้แสนน่ารักของ Come Moon Loft 

Come Moon Loft เป็นหนึ่งใน จุดประทับตราใน Passport ของ ททท.

คุณเอ๋ เจ้าของ Come Moon Loft ประทับตราใน Passport ของ ททท. ให้เราด้วยตัวเอง พร้อมเล่าว่า ที่ใช้ชื่อ คำมูลลอฟท์ ก็เพราะคุณแม่ของคุณเอ๋เป็นชาวแพร่แท้ๆ ชื่อของท่านคือ คำมูล จึงใช้ชื่อนี้เลยเพื่อความโชคดี
Come Moon Loft Hotel ตั้งอยู่ในชุมชนเชตวัน ซึ่งแม้จะอยู่ในอำเภอเมืองแพร่ก็จริง แต่ไม่ได้อยู่ใจกลางเมือง จึงเงียบสงบมาก โดยรอบเป็นบ้านเรือนของชาวบ้านที่อาศัยกันแบบพี่น้อง ต่อเนื่องมาหลายสิบปีแล้ว

ห้องพักสไตล์ Loft Hotel ที่เน้นความหรูเรียบ ทว่ามีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ราคาคืนหนึ่งก็ไม่แพงเลย แค่ 590 บาทเท่านั้น เหลือเชื่อ!

ตกแต่งน่ารักแบบนี้ ขอนอนไปเลยหลายๆ คืนจ้า

นอกจากที่พักแล้ว Come Moon Loft ยังมีร้านคาเฟ่เล็กๆ จำหน่ายเครื่องดื่มต่างๆ และยังใช้เป็นห้องอาหารเช้าสำหรับแขกที่เข้ามาพักด้วย

มุมสุดกิ๊บเก๋ ในห้องอาหารของ Come Moon Loft

บรรยากาศของ Come Moon Loft Hotel เมื่อมองจากชั้นบนลงไป เป็นความงามบนความเรียบง่าย ที่ผสานกับความ Modern ได้อย่างลงตัวจริงๆ

คืนนี้เราคงหลับฝันดี เพื่อพรุ่งนี้จะได้มีแรง มีเวลา ออกไปไล่ล่าฝัน เก็บเกี่ยวเรื่องราวสนุกๆ ในจังหวัดแพร่กันต่อจ้า…
สอบถามเพิ่มเติมได้ที่ การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย สำนักงานแพร่ น่าน อุตรดิตถ์ โทร. 0-5452-1127

ล้านนาตะวันออก ถิ่นนี้ได้ชื่อว่าเป็นดินแดนแสนน่ารัก อาบอิ่มด้วยธรรมชาติ ป่าเขา สายน้ำ รวมถึงวิถีชีวิต ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรมประเพณีอันดีงาม มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว “น่าน และแพร่” จึงเป็น 2 จังหวัดแห่งล้านนาตะวันออก ที่น่าเที่ยว น่าเยี่ยมเยือนกันได้ตลอดปี

แต่เรามีข่าวดีข่าวด่วนมากบอก เมื่อ ททท. สำนักงานแพร่ จัดแคมเปญ Passport น่าน Plus แพร่ 12 เมืองต้องห้ามพลาดพลัส ให้เราท่องเที่ยวสัมผัสวิถีสองจังหวัดใหญ่แห่งล้านนาตะวันออก เรียนรู้จิตวิญญาณที่แท้จริงของเขา ผ่านสถานที่ท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ ธรรมชาติ วัฒนธรรม และชุมชน พร้อมกับตามล่ารางวัลมากมาย โดยการนำสมุด Passport เล่มน้อย ไปประทับตราตามจุดที่กำหนด แค่จังหวัดละ 3 แห่ง (รวม 6 แห่ง) เท่านี้ก็นำไปขอรับรางวัลที่ ททท. สำนักงานแพร่ ได้แล้วจ้า

แคมเปญ Passport น่าน Plus แพร่ มีให้เราร่วมสนุกกันระหว่างเดือน พฤษภาคม ถึงเดือนกันยายน 2559 เลยนะจ๊ะ

จุดรับสมุด Passport น่าน Plus แพร่ 12 เมืองต้องห้ามพลาดพลัส ที่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยวของเทศบาลเมืองน่าน ซึ่งอยู่ในใจกลางเมือง ตรงข้ามกับวัดภูมินทร์ และเป็นจุดขึ้นรถรางเที่ยวรอบเมืองด้วยล่ะ

หรือเราจะไปหยิบสมุด Passport ตามจุดประทับตราทุกแห่งที่ระบุไว้ในสมุด ก็ได้เช่นกันจ้า

ไม่รอช้ารับ สมุด Passport แล้ว ก็เริ่มไปเที่ยวกันเลยดีกว่า เดินข้ามถนนจากศูนย์บริการนักท่องเที่ยวของเทศบาลเมืองน่านมาอีกฝั่ง ก็ถึง “วัดภูมินทร์” แล้วล่ะ หยุดอ่านข้อมูลในสมุด Passport ให้ได้ความรู้ก่อน จะได้เที่ยวสนุก

วัดภูมินทร์  เป็นวัดหลวง สร้างขึ้นเมื่อ พ.ศ.2139 ในสมัยพระเจ้าเจตบุตรพรหมมินทร์ เจ้าผู้ปกครองน่าน ความโดดเด่นคือ พระอุโบสถเป็นอาคารทรงจตุรมุข ภายในประดิษฐานพระพุทธรูปปางมารวิชัย 4 องค์ หันหน้าออกสู่ประตูทั้ง 4 ทิศ หาได้ยากยิ่ง สะท้อนถึงความเชื่อในเรื่องพระพุทธเจ้าสี่พระองค์ของชาวพุทธล้านนาในอดีต

ยิ่งกว่านั้นพระอุโบสถหลังนี้ยังได้รับการยกย่องว่า เป็นหนึ่งในสุดยอดศิลปกรรมไทลื้อ ที่เรียกว่า “วิหารซด” เป็นรูปแบบการสร้างวิหารหรือโบสถ์ให้หลังคาซ้อนลดหลั่นกันลงมาหลายชั้น ไม่เน้นความสูง รวมถึงมีการประดับกระจกสีด้วย

ภายในวิหารวัดภูมินทร์เหลืองอร่ามงามด้วยสีทองคำเจิดจรัส ประดิษฐานพระพุทธรูปปางมารวิชัยขนาดใหญ่ 4 องค์ ซึ่งเคยได้รับการยกย่องให้เป็น แหล่งท่องเที่ยว Unseen Thailand ของ ททท. มาแล้ว

ภาพปู่ม่าน ย่าม่าน ต้นกำเนิดกระซิบรักอมตะ วาดขึ้นโดยศิลปินพื้นบ้านฝีมือชั้นครูนามว่า หนานบัวผัน ซึ่งเป็นผู้เดียวกับที่วาดภาพจิตรกรรมในวัดหนองบัว คาดว่าภาพปู่ม่าน ย่าม่าน วาดขึ้นในช่วงปี พ.ศ.2410-2417 ระหว่างการบูรณะซ่อมแซมวัดภูมินทร์ในสมัยเจ้าอนันตฤทธิวรเดชครองเมืองน่าน ซึ่งตรงกับปลายรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ภาพนี้เป็นเอกลักษณ์ของผู้วาดคือหนานบัวผันโดยแท้ เพราะวาดด้วยขนาดเท่าคนจริง และใบหน้าคนมีคิ้วโก่ง ปากเป็นกระจับ ดังที่หนานบัวผันชอบ

เมื่อชมวัดภูมินทร์เสร็จแล้ว ก็ได้เวลา นั่งรถรางเที่ยวรอบเมืองน่าน วันเสาร์-อาทิตย์ เขามีรอบเวลา 09.30 / 10.30 / 13.30 / 15.30 น. โดยเราสามารถโทรจองได้ ที่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยวเทศบาลเมืองน่าน โทร. 0-5475-1169 ส่วนวันจันทร์-ศุกร์ มี 2 รอบ เวลา 09.30 และ 15.30 น. ค่าบริการคนละ 30 บาทเท่านั้น

นั่งรถรางเที่ยวชมความสวยงาม และเรื่องราวประวัติศาสตร์น่าสนใจของเมือง Slow Town น่าน ที่เราหลงรัก
วัดพระเกิด อำเภอเมืองน่าน (โทร. 08-1765-2710) แม้จะเป็นวัดไม่ใหญ่โต แต่ก็มีชื่อเสียงมาตั้งแต่ พ.ศ.2554 แล้ว เพราะเป็นต้นกำเนิดงานหัตถกรรมพื้นบ้าน “ตุงก้าคิง” เป็นภาษาไทยใหญ่หมายถึง “ธง” โดยผู้ที่คิดค้นทำตุงก้าคิงขึ้นคนแรกก็คือ อาจารย์คำรบ วัชราคม อดีตผู้อำนวยการวิทยาลัยเทคนิคน่าน

นักท่องเที่ยวหรือคนทั่วไปที่สนใจ สามารถเข้ามาฝึกทำตุงก้าคิงที่วัดพระเกิดได้สบายมาก โดยป้าติ๋มและป้าไก่ สองผู้นำจะคอยช่วยให้ความรู้ แต่ถ้าจะให้ได้ชมชัวร์ๆ ก็ควรโทรติดต่อป้าทั้งสองก่อนนะจ๊ะ

ป้าไก่ สาธิตการทำตุงก้าคิงให้เราชม พร้อมกับเล่าว่า ตุงก้าคิงมี 2 ประเภท คือ ตุงมงคล ใช้เพื่อถวายวัดในงานมงคลต่างๆ อาทิ สงกรานต์, ปักเจดีย์ทราย, ถวายเป็นพุทธบูชา, ใช้ในห้องพระ ฯลฯ และอย่างที่สองคือ ตุงอวมงคล ซึ่งใช้ในงานเรือนทาน, งานศพ ฯลฯ

การทำตุงก้าคิง ต้องตัดกระดาษสีมาเติมรายละเอียดหน้าตาในตุงให้ครบถ้วน แล้วติดสัญลักษณ์ตัวสัตว์ในปีนักษัตรลงไป ให้ตรงกับปีเกิดของเรา

การทำตุงก้าคิง วัสดุหลักใช้กระดาษสาสีขาวอย่างหนา แล้วเปะกระดาษสีลงไปประดับให้ครบถ้วนทั้งสองด้าน หน้าหลัง ดังนั้นลายของทั้งสองด้านจึงต้องเหมือนและตรงกัน

การตอกลายตุงก้าคิงที่วัดพระเกิด ปัจจุบันมีคนที่ทำเป็นไม่กี่คน ลูกหลานคนไหนสนใจไปช่วยกันสืบสานไว้ได้นะจ๊ะ

ตุงก้าคิงแต่ละผืน จะมีความสุงเท่ากับ (หรือใกล้เคียง) เจ้าของผู้ทำ เพื่อใช้เป็นตัวแทนคนคนนั้น แล้วนำไปแขวนไว้ในโบสถ์วัดพระเกิด จนกว่าผืนตุงจะเปื่อยยุ่ยไปเองตามกาลเวลา นับเป็นการสะเดาะเคราะห์วิธีหนึ่ง ตามความเชื่อของชาวบ้านพระเกิด เพราะมีอยูที่นี่ที่เดียวในภาคเหนือ

หลังจากถวายตุงก้าคิงกับท่านเจ้าอาวาสแล้ว ก็ได้เวลานำเข้ามาแขวนภายในโบสถ์วัดพระเกิด โดยตุงนี้จะแขวนอยู่ภายในโบสถ์นานจนกระดาษจะเปื่อยไปเอง ในภาพนี้ ป้าติ๋มและป้าไก่ ช่วยกันโชว์ตุงก้าคิง 3 ยุค ซึ่งมีการพัฒนาความสวยงามและลวดลายขึ้นตามลำดับ รุ่น 1 หน้าตาน่ารักมาก เป็นแบบง่ายๆ มีแต่ตา ปาก และจมูก

ตุงก้าคิง ที่แขวนอยู่บนผนังโบสถ์วัดพระเกิด แบ่งกลุ่มตามปีนักษัตร

พระประธานในโบสถ์วัดพระเกิด งดงามน่าเลื่อมใส ขนาบข้างด้วยพญานาคสองตน

พิพิธภัณฑ์ชุมชนบ้านพระเกิด เป็นสถานที่เก็บรวบรวมวัตถุโบราณล้ำค่าน่าชมของชุมชน ก่อตั้งขึ้นโดย อาจารย์คำรบ วัชราคม ชาวพัทลุง ผู้เดินทางมาทำงานอยู่ที่น่าน ในตำแหน่งผู้อำนวยการวิทยาลัยเทคนิคน่าน ทว่าปัจจุบันท่านได้ลาโลกไปแล้ว ฝากไว้แต่ผลงานการอนุรักษ์ภูมิปัญญาของชุมชนวัดพระเกิดแห่งนี้

ภายในพิพิธภัณฑ์ชุมชนบ้านพระเกิด รวบรวมและจัดแสดงวัตถุโบราณและพระพุทธรูปล้ำค่าจำนวนมาก

พิพิธภัณฑ์ชุมชนบ้านพระเกิด ซึ่งก่อตั้งขึ้นโดยอาจารย์คำรบ วัชราคม เปิดให้เข้าชมฟรีทุกวันจากวัดพระเกิด เราตระเวนเที่ยวน่านกันต่อที่ “โฮงเจ้าฟองคำ” ถนนสุมนเทวราช (โทร. 0-5471-0537, 08-9560-6988) ที่นี่เป็นหนึ่งใน โฮง หรือ เรือนไม้เก่าโบราณ ที่ถือว่างดงามที่สุดของเมืองน่านในปัจจุบัน

ประวัติเล่าว่า เดิมโฮงเจ้าฟองคำ เป็นบ้านพักของเจ้าศรีตุมมา หลานของเจ้ามหาวงศ์ เจ้าผู้ครองนครน่าน องค์ที่ 11 สร้างขึ้นราว พ.ศ.2384-2400 แล้วตกทอดมาเป็นของเจ้าฟองคำ แต่เดิมตัวโฮงเป็นไม้สักประกอบด้วยวิธีใส่สลักไม้ หลังคามุงแป้นเกล็ด ปัจจุบันได้เปลี่ยนเป็นกระเบื้องดินขอ ด้านล่างเป็นที่สาธิตการทอผ้า ส่วนบนบ้านเปิดเป็นพิพิธภัณฑ์ให้ชมอย่างดี คล้ายเราได้ย้อนกลับไปสู่ยุคอดีตครั้งที่เมืองน่านยังเป็นอาณาจักร หรือประเทศอิสระไม่ขึ้นกับสยามที่บางกอก

ห้องพระภายในโฮงเจ้าฟองคำที่ด้านล่างของโฮงเจ้าฟองคำ มีการสาธิตทอผ้า และปักลายผ้าแบบโบราณล้านนาให้ชมทุกวัน
จุดประทับตรา Passport ของ ททท. จุดแรกในวันนี้ คือ ร้านฮักน่าน เบค คาเฟ่ ถนนข้าหลวง ตำบลในเวียง อำเภอเมืองน่าน (โทร. 08-1777-0141) เป็นร้านกาแฟเล็กๆ น่ารัก ตกแต่งย้อนยุคสไตล์วินเทจ

ภายในร้านฮักน่าน เบค คาเฟ่ น่ารักด้วยการใช้โทนสีอบอุ่น แต่เด่นสุดที่กระเบื้องปูพื้นลายเก๋ไม่ซ้ำกัน ช่วยให้บรรยากาศดูสนุก น่านั่ง พร้อมกับสั่งเครื่องดื่มและเค้กอร่อยๆ มาชิมกันเลย

กระเบื้องปูพื้นของร้านฮักน่าน เบค คาเฟ่ สวยงาม หลากหลาย ไม่เหมือนใคร

เอาล่ะ ได้เวลาเอา สมุด Passport มาให้ทางร้านประทับตรา นี่ถือเป็นจุดแรกของเราเลยนะเนี่ยะ 

ตราประทับ Passport น่าน Plus แพร่ ของแต่ละร้านจะไม่เหมือนกัน เพราะมีชื่อของร้านกำกับอยู่ด้วย ใครคิดจะมั่ว งานนี้มั่วไม่ได้นะจ๊ะ ขอบอก ฮาฮาฮา

ประทับ Passport แล้ว ก็ได้เวลาสั่งเครื่องดื่มมาดับร้อนกันเลย

คุณนัท เจ้าของร้านฮักน่าน เบค คาเฟ่ ลงมือชงกาแฟอร่อยๆ ให้เราดื่มด้วยตัวเองเลยล่ะ วันนี้ขอเป็นเอสเปรสโซ่เย็นละกันนะพี่

เค้ก Home Made รสนุ่ม และเอสเปรสโซ่เย็น ของร้านฮักน่าน เบค คาเฟ่ ช่วยเพิ่มพลังให้เราออกไปเที่ยวน่านได้ต่อ

จากในตัวเมืองน่าน เราขับรถออกไปเที่ยวนอกเมืองกันบ้าง ที่ “หอศิลป์ริมน่าน” โดยใช้ถนนน่าน-ท่าวังผา (ทางหลวงหมายเลข 101) ตรง กม.20 (โทร. 08-1989-2912)

หอศิลป์ริมน่าน เป็นของ คุณวินัย ปราบริปู ศิลปินชาวน่าน ในเนื้อที่กว่า 13 ไร่ ประกอบด้วยอาคารหอศิลป์ สตูดิโอ และบ้านพักรับรอง ใช้เป็นสถานที่รวมงานศิลป์ร่วมสมัย จัดแสดงผลงานของคุณวินัยเกือบ 200 ชิ้น ในแบบกึ่งถาวร เปิดให้เข้าชมทุกวันพฤหัสบดี-วันอังคาร เวลา 09.00-17.00 น. ค่าเข้าชม 20 บาท/คน

จากหอศิลป์ริมน่าน เราขับรถสบายๆ ไปกราบพระที่ “วัดพระธาตุแช่แห้ง” พระธาตุประจำคนเกิดปีกระต่าย (ปีเถาะ) พุทธสถานศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองน่านมาช้านาน ตั้งอยู่บนเนินสูงเรียกว่า ภูเพียงแช่แห้ง ซึ่งเป็นที่ตั้งตัวเมืองน่านเดิม องค์พระธาตุเป็นสีทองอร่ามงามเด่นด้วยทรงระฆัง คล้ายพระธาตุหริภุญชัยเมืองลำพูน

พระประธานในโบสถ์วัดพระธาตุแช่แห้ง มีขนาดใหญ่มาก พุทธศิลป์งามล้ำน่าเลื่อมใสศรัทธายิ่งนัก

บางคนสงสัยว่า ทำไมพระธาตุแห่งนี้จึงชื่อว่า แช่แห้ง แช่แล้วทำไมแห้ง? ทำไมไม่เปียก? คำตอบอยู่ที่ตำนานเล่าว่า ในอดีตสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เคยเสด็จมาที่นี่ มีคนนำผลไม้มาถวายพระพุทธเจ้า แต่ผลไม้นั้นแห้งแข็งมาก ท่านจึงทรงนำไปแช่น้ำให้นิ่มก่อนจึงเสวยได้ พระพุทธองค์จึงทรงทำนายว่า ต่อไปในอนาคตจะมีพระพุทธศาสนาสถิตมั่นคงขึ้นในดินแดนนี้ และมีองค์พระธาตุสำคัญประดิษฐานอยู่

กราบพระเสร็จแล้ว เราก็กลับเข้าเมืองน่าานอีกครั้ง แต่ด้วยความที่เราเป็นคนรักแมว เลยไปหาที่นั่งชิลกันแถวริมลำน้ำน่าน ที่ “ร้านสุดกองดี” หรือ Cafe’ Soodgongdee ที่มีชื่อเสียงในบรรยากาศร้านน่ารัก แถมยังมีกาแฟอร่อยๆ ให้ชิมด้วย

ร้านสุดกองดี เป็นร้านกาแฟบนเรือนไม้ยกเสาสูง โดยคำว่า “สุดกอง” จริงๆ แล้วแปลว่า “สุดซอย” นั่นเอง หมายความว่าร้านนี้อยู่สุดซอยพอดี ฮาฮาฮา หรืออีกความหมายหนึ่ง “กอง” ในภาษาเหนือแปลว่า “รอคอย” นั่นก็หมายถึง สิ้นสุดการรอคอยที่สุดกองดีไงจ๊ะ

ร้านสุดกองดี เป็น จุดประทับตราใน Passport น่าน Plus แพร่ ของ ททท. ด้วย

บรรยกาศอันร่มรื่นใต้เงาไม้ใหญ่ริมลำน้ำน่าน บนดาดฟ้าชั้นสองของร้านสุดกองดี ชิลมากๆ โดยเฉพาะยามเย็น

ภายในร้านสุดกองดี มีรูปวาดแมวและตุ๊กตาแมวตัวเล็กตัวน้อยตกแต่งอยู่ทุกที่ แถมยังมีน้องเหมียวตัวจริงที่เจ้าของร้านเลี้ยงไว้ออกมาเดินรับแขกด้วยนะ ฮาฮาฮา

น้ำอัญชัญเย็นชื่นใจ ที่ร้านสุดกองดี

เค้ก Home Made แสนอร่อยของร้านสุดกองดีจุดประทับตรา Passport ททท. จุดต่อมาคือ “บ้านๆ น่านๆ ห้องสมุด & เกสต์โฮม” ของคุณครูต้อม

บ้านๆ น่านๆ เป็นเรือนไม้เก่าสองชั้นแสนคลาสสิก ที่ครูต้อมซื้อมาจากญาติสนิท แล้วดัดแปลงให้เป็นที่พัก ห้องสมุด ร้านกาแฟ ในสไตล์ Relax นั่งชิลอ่านหนังสือ ซดกาแฟกันได้ทั้งวัน เปิดเวลา 08.30-18.00 น. (โทร. 08-9859-5898)

ครูต้อม หญิงเก่งผู้มากความสามารถ เจ้าของบ้านๆ น่านๆ ซึ่งเป็นทั้งห้องสมุด ร้านกาแฟ และห้องพักแบบอบอุ่น เป็นกันเอง คนที่รักการอ่านมาเที่ยวที่นี่ มีหนังสือดีๆ ประเทืองปัญญาให้อ่านนับร้อยๆ เล่มจ้า

บ้านๆ น่านๆ เป็นจุดประทับตราใน Passport ของ ททท. ด้วยล่ะ

นั่งอ่านหนังสือตามที่ชอบกันได้ทั้งวัน ที่บ้านๆ น่านๆ ศูนย์รวมหนอนหนังสือตัวจริง

มุมจำหน่ายหนังสือดีๆ ที่คัดสรรมาแล้ว เพื่อการปลูกปัญญา

ห้องพักที่บ้านๆ น่านๆ มีทั้งแบบเตียงเดี่ยวและเตียงคู่ คืนละไม่กี่ร้อยบาท ในสไตล์กันเองเหมือนอยู่บ้าน

บรรยากาศโถงรวมให้นั่งพักผ่อน บนเรือนของบ้านๆ น่านๆ สวย เรียบ เงียบสงบ เหมาะหนีจากความวุ่นวายของเมืองใหญ่มาพักผ่อนอย่างแท้จริง

ใครสนใจเรื่องสมุนไพรธรรมชาติ ที่บ้านๆ น่านๆ เขามีผลิตภัณฑ์สมุนไพรหลายชนิดจำหน่ายด้วยนะจ๊ะ

หลังจากตระเวนเที่ยวน่านกันมาทั้งวัน เมื่ออาทิตย์ลาลับ เราก็ชวนกันมาเดินเที่ยวที่ “กาดข่วงเมืองน่าน” เพราะยามหัวค่ำแบบนี้คงไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการเดินปล่อยอารมณ์ชมสีสันของชีวิตเนิบช้า เดินหาอาหารพื้นเมืองอร่อยๆ กินเติมพลัง พูดคุยกับคนน่าน ที่ดูใจเย็น ใจดี ยิ้มง่าย น่ารักซะจริงๆ แต่กาดข่วงเมืองน่านที่ด้านข้างวัดภูมินทร์ เขามีเฉพาะคืนวันเสาร์และอาทิตย์เท่านั้นนะจ๊ะ เริ่มตั้งแต่เวลา 17.00-22.00 น. จ้า

ภารกิจตามล่าประทับตราในสมุด Passport น่าน Plus แพร่ ของ ททท. สำนักงานแพร่ ยังไม่สิ้นสุด วันต่อๆ ไป เราจะออกตระเวนกิน เที่ยว สัมผัสวิถีเรื่องราวอีกมากมายของจังหวัดน่าน แพร่ ไปพร้อมๆ กันนะจ๊ะ

สอบถามเพิ่มเติมได้ที่ การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย สำนักงานแพร่ น่าน อุตรดิตถ์ โทร. 0-5452-1127