Blog Single Author Big

เมื่อพูดถึงคำว่า “ขิงข่า” คนส่วนใหญ่อาจนึกถึงอาหารอร่อยอย่างต้มข่าไก่ หรือผัดขิง แต่ถ้าเอ่ยถึงชื่อขิงข่าในวงวิชาการพฤกษศาสตร์แล้วล่ะก็ พืชวงศ์ขิงข่า หรือ Zingiberaceae คือกลุ่มพืชเขตร้อนชื้นที่มีประโยชน์อนันต์ มากกว่าอาหารมากมายนัก เพราะขิงข่าสามารถนำไปใช้ประโยชน์ได้ในปัจจัยสี่ โดยเฉพาะอาหารและยารักษาโรค อีกทั้งยังมีความสวยงาม ใช้ประดับสวน บ้านเรือน และส่งออกทำรายได้มหาศาล! ยิ่งกว่านั้น ปัจจุบันยังมีการต่อยอด นำดอกขิงข่าบางชนิดมาสกัดน้ำหอม และทำชาสุขภาพด้วยล่ะ ว้าว!

ด้วยความสำคัญของพืชวงศ์ขิงข่าที่นำมาใช้ประโยชน์ได้หลากหลาย อีกทั้งเมืองไทยของเรายังมีพืชวงศ์นี้อยู่กว่า 300 ชนิด ใน 24 สกุล ถือเป็นจำนวน 1 ใน 4 ของพืชวงศ์ขิงข่าที่มีอยู่ในโลก! สวนพฤกษศาสตร์สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ จึงได้จัดสร้าง “อุทยานพืชวงศ์ขิง-ข่า” บนเนื้อที่กว่า 5 ไร่ มีการรวบรวมพืชวงศ์นี้ไว้กว่า 180 ชนิด จากทั่วทุกภาค ถือเป็นสวนที่รวมพืชวงศ์ขิง-ข่าไว้มากที่สุดแล้วในปัจจุบัน

กระเจียว (Curcuma) เป็นสกุลเด่นในพืชวงศ์ขิงข่า เพราะมีช่อดอกขนาดใหญ่ และดอกบานทนนาน มีดอกเฉพาะฤดูฝน ส่วนในฤดูอื่นๆ จะพักตัวลงหัว มีแต่ใบเขียวๆ ให้เห็นเท่านั้น

กระเจียวส้ม

ช่อดอกสีสดใสของกระเจียวที่เห็น แท้จริงคือกลีบประดับ (Bract) ที่เรียงซ้อนกันขึ้นไปเป็นช่อแนวตั้ง ส่วนดอกที่แท้จริงของกระเจียว เป็นดอกรูปทรงจงอย มีขนาดเล็ก โผล่ออกมาจากกลีบประดับอีกทีหนึ่ง

ดอกข่าลิง (Globba sp.) เป็นพืชวงศ์ของข่าที่มีดอกขนาดเล็ก รูปทรงดอกสวยงามแปลกตา มีทั้งสีเหลือง ขาว และชมพูอ่อน ดอกเข้าพรรษาที่พบในจังหวัดสระบุรี ก็อยู่ในวงศ์ข่าลิงนี้ด้วยเช่นกัน

อุทยานขิง-ข่า เป็นแหล่งเรียนรู้ที่สำคัญให้กับเยาวชนจากทั่วประเทศ เพื่อให้เด็กๆ รู้ถึงคุณค่าความสำคัญ และความสวยงาม นำไปสู่ความรัก และการอนุรักษ์พืชวงศ์นี้ให้อยู่คู่ป่าไทยตลอดไป 

ภายในอุทยานขิง-ข่า ร่มรื่นมาก สามารถเดินชมพรรณไม้ต่างๆ ได้อย่างเพลิดเพลิน พร้อมกับมีป้ายบอกชื่อชนิดพันธุ์ของขิงข่าเอาไว้อย่างชัดเจน แยกเป็นสกุลอย่างมีระบบระเบียบ

กระทือพิลาส หรือกระทือช้าง (Zingiber spectabile) เป็นพืชวงศ์ขิงข่าที่มีช่อดอกขนาดใหญ่มาก สีสดใสสวยงาม ตั้งแต่เหลือง ส้ม แดง ไล่เฉดกันสวยงาม ดั้งเดิมมีถิ่นกำเนิดอยู่ในป่าดิบชื้นแถบจังหวัดนราธิวาส

ดอกจริงๆ ของกระทือพิลาส มีขนาดเล็ก โผล่ออกมาจากกลีบประดับ โดยมีรูปร่างเป็นจงอยโค้งแบบนี้ล่ะ เพราะธรรมชาติได้ออกแบบดอกไม้ให้มีรูปทรงเหมาะเจาะรับกับแมลงที่มาช่วยผสมพันธุ์ให้ น่ารักมากๆ

ไพล (Zingiber sp.) เป็นพืชวงศ์ขิงข่าที่ใช้ทำอาหารและสมุนไพรในสังคมไทยมาช้านาน โดยเฉพาะในวงศ์การแพทย์แผนไทย ใช้เหง้าไพลที่แก่จัด แก้ฟกช้ำ บวม เคล็ด ยอก ปวดเมื่อย ขับลม ท้องเดิน ช่วยขับระดูหรือประจำเดือนของสตรี นิยมใช้หลังจากที่คลอดบุตรแล้ว เหง้าไพลมีน้ำมันหอมระเหย มีฤทธิ์ลดอาการอักเสบด้วย

ดอกไพล

กระทือหนู (Zingiber sp.) เป็นพืชในวงศ์ขิงข่าที่นิยมปลูกเลี้ยงประดับสวนกันทั่วไป เพราะดอกออกตลอดปี และดอกบานทน สร้างสีสันให้สวนสวยได้

ทากน้อยแอบมาอาศัยอยู่กับดอกขิงข่า อยู่อย่างพึ่งพิงอิงอาศัยกัน เป็นการเกื้อกูลในธรรมชาติอันแสนน่ารัก

ดร.สุญาณี เวสสบุตร ผู้อำนวยการองค์การสวนพฤกษศาสตร์ (อ.ส.พ.) เดินทางมาต้อนรับคณะสื่อมวลชน ที่มาเยี่ยมชมอุทยานขิงข่า อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่

คุณเมธี วงศ์หนัก นักวิชาการผู้เชี่ยวชาญพืชวงศ์ขิงข่า ผู้ที่เดินทางสำรวจรวบรวมพืชวงศ์ของข่าทั่วประเทศ มาออกแบบจัดเป็นอุทยานพืชวงศ์ขิงข่า ในสวนพฤกษศาสตร์สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่

ดร.สุญาณี เวสสบุตร ผู้อำนวยการองค์การสวนพฤกษศาสตร์ (อ.ส.พ.) ให้เกียรติถ่ายภาพร่วมกับ คุณเมธี วงศ์หนัก นักวิชาการผู้เชี่ยวชาญพืชวงศ์ขิงข่า และคุณน้ำค้าง PR สาวสวนแห่งสวนพฤกษศาสตร์ สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์

มหาหงส์ (Hedychium sp.) ถือเป็นนางเอกแสนสวยของอุทยานขิงข่า เพราะปัจจุบันมีการศึกษาวิจัย จนสามารถนำดอกมหาหงส์มาผลิตเป็นน้ำหอม และชาสุขภาพ ได้เรียบร้อยแล้ว เพียงแต่รอการผลิตออกขายในเชิงอุตสาหกรรมเท่านั้น

ตาเหิน (Hedychium sp.) เป็นพืชวงศ์ขิงข่าที่มีช่อดอกขนาดใหญ่ จัดเป็นพืชป่าหายากที่มีความสวยงามมาก

มหาหงส์สีส้ม

มหาหงส์ (Hedychium coronarium) เป็นพืชท้องถิ่นล้านนา ที่สาวๆ นิยมนำดอกประดับมวยผม เพื่อให้กลิ่นหอมชื่นใจ

มหาหงส์ขาว

นอกจากอุทยานขิงข่าแล้ว สวนพฤกษศาสตร์สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ ยังมีกลุ่มอาคารเรือนกระจกเฉลิมพระเกียรติ 12 โรงเรือน จัดแสดงพืชพรรณต่างๆ ไว้ให้ชมอย่างน่าตื่นตา

โรงเรือนไม้ทะเลทรายและพืชทนแล้ง

ดอกกระเจียวขาว เบ่งบานอยู่ด้านหน้าโรงเรือนบุก-บอน

โรงเรือนไม้กินแมลง มีทั้งพืชท้องถิ่นของไทยและจากทวีปอเมริกาให้ชม

โรงเรือนกล้วยไม้และเฟิน ให้ความรู้สึกชุ่มชื้นเย็นฉ่ำ เหมือนเดินอยู่ในผืนป่าจริงๆ เลยล่ะ

โรงเรือนป่าดิบชื้น (Tropical Rainforest) เป็นอาคารหลังใหญ่ที่สุดในกลุ่มอาคารเรือนกระจก จำลองสภาพป่าดิบชื้นของไทยมาให้ชม พร้อมด้วยพืชหายากและพืชเฉพาะถิ่นอันน่าตื่นตา อย่างใบไม้สีทอง (ย่านดาโอ๊ะ), ปาล์มเจ้าเมืองตรัง, ปาล์มเจ้าเมืองถลาง, ปาล์มบังสูรย์, หมากแดง, กล้วยศรีนรา, ดาหลาขาว และอื่นๆ อีกมากมาย

ภายในโรงเรือนป่าดิบชื้น มีสะพานสูงให้เดินชมบรรยากาศจากด้านบนด้วย จะได้เห็นเรือนยอดไม้กันชัดๆ

สะพานเดินศึกษาธรรมชาติบนยอดไม้ หรือ Canopy Walkway แห่งใหม่ของไทย ที่สวนพฤกษศาสตร์สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ เป็นทางเดินบนยอดไม้ยาวที่สุดในเมืองไทย คือยาวถึง 500 เมตร สูงจากพื้นป่าเบื้องล่างกว่า 22 เมตร และจะเปิดให้นักท่องเที่ยวทั่วไปเที่ยวชมได้ในปลายปี 2015 ครับ

บางช่วงของ Canopy Walkway เป็นพื้นกระจกใส เข้าไปยืนแล้วให้ความรู้สึกเสียวดี แต่ที่เจ๋งกว่าคือ เหมือนกับตัวเราลอยอยู่เหนือพื้นป่า สามารถศึกษาสังคมพืชและสิ่งมีชีวิตบนยอดไม้ได้อย่างง่ายดายSpecial Thanks : ขอขอบคุณ งานประชาสัมพันธ์ องค์การสวนพฤกษศาสตร์ สวนพฤกษศาสตร์สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ โทร. 0-5384-1234  www.qsbg.org

เครื่องบินเจ็ทลำใหญ่ลำนั้น ค่อยๆ ลดระดับลงอย่างช้าๆ บินฝ่ากลุ่มเมฆสีเทาทึบลงสัมผัสรันเวย์ของสนามบินเมืองกุ้ยหยาง (Guiyang) เป็นเมืองหลวงของมณฑลกุ้ยโจว (Guizhou Province) ตั้งอยู่ในภาคตะวันตกเฉียงใต้ ของจีนแผ่นดินใหญ่ เพราะเรากำลังจะไปเยือน น้ำตกใหญ่อันดับ 3 ของโลก! และใหญ่อันดับ 1 ของทวีปเอเชีย! “น้ำตกหวงกั่วซู่” (Huangguoshu Waterfall)

ก่อนจะเข้าถึงน้ำตกหวงกั่วซู่ เราต้องเดินผ่านสวนหิน Tianxing Bridge ก่อน ภูมิประเทศตรงนี้น่าตื่นเต้นดี เพราะเป็นเหมือนโตรกเขาแคบให้เราเดินมุดลอดไปอย่างน่าสนุก

“สวนหิน Tianxing Bridge” ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ Tianxing Resort ตั้งอยู่ภายในพื้นที่กว้างใหญ่ของอุทยานน้ำตกหวงกั่วซู่ ภูมิประเทศตรงนี้เด่นที่ภูเขาหินปูน ซึ่งในทางธรณีวิทยาเรียกว่า Limestone Karst เกิดจากภูเขาหินปูนผุกร่อนเกิดเป็นรูปร่างพิสดาร ทั้งภูเขายอดแหลมฟันเลื่อย แท่งหินทรงหอคอย ถ้ำ หินงอกหินย้อย ช่องเขาแคบๆ และโตรกธารสีมรกต พวกเราเข้าไปเดินเที่ยวชมภูมิทัศน์มหัศจรรย์นี้อย่างเพลิดเพลิน

ระหว่างทางในสวนหินมีน้ำตกเล็กๆ แบบนี้ให้ชมหลายแห่ง

ก่อนเข้าไปถึงน้ำตกหวงกั่วซู่ ก็ต้องอ่านข้อมูลศึกษาไว้ล่วงหน้าก่อนล่ะ

ทางเดินค่อนข้างแคบ เปียกลื่นชื้นแฉะ จึงต้องเดินอย่างระวัง เพราะหน้าผาฝั่งตรงข้ามน้ำตกนี้ ถูกละอองไอจากน้ำตกหวงกั่วซู่ปลิวว่อนสาดมาปะทะตรงๆ เต็มๆ จนหลายคนต้องรีบเก็บกล้อง บางคนรีบควักเสื้อกันฝนมาสวม แต่ผมไม่มี เลยทำตัวชิลๆ เดินไปพักไป ถ่ายภาพไป ปล่อยให้ตัวเปียกปอน ราวกับกำลังตากฝนอยู่ก็ไม่ปาน! กล้องถ่ายภาพชุ่มโชกเหมือนมีคนเอาน้ำมาเทใส่สักสิบขัน ฮาฮาฮา

แม้จะยังไม่ถึงหน้าน้ำตก แต่ก็ได้ยินเสียงสายน้ำคำรามกระหึ่มแต่ไกล นั่นไง หวงกั่วซู่!

น้ำตกหวงกั่วซู่ สูงถึง 77.8 เมตร และม่านน้ำแผ่กว้างกว่า 101 เมตร จึงเป็นน้ำตกที่ทยิ่งใหญ่ และงดงามสุดๆ

มาถึงจุดชมวิวแรก บนหน้าผาที่อยู่ตรงหน้าฝั่งตรงข้ามน้ำตกพอดิบพอดี จุดนี้ชมวิวได้เจ๋งสุดๆ แต่ก็เปียกที่สุดเช่นกัน ละอองน้ำปลิวว่อนอยู่ในทุกอณูอากาศ บวกกับแรงลมขณะนั้น ทำให้รู้สึกคล้ายอยู่กลางพายุเฮอร์ริเคน

เริ่มเดินวนจากด้านหน้าน้ำตก เพื่อลอดเข้าไปด้านหลังม่านน้ำอันทรงพลัง!

ภาพสายน้ำสีขาวอิ่มเอมถาโถมลงจากหน้าผาสูงลิบ เป็นม่านน้ำสีขาวคล้ายทางสำลียักษ์ ดิ่งลงกระแทกแอ่งน้ำและโขดหินผาเบื้องล่าง ปล่อยละอองไอปลิวว่อนฟุ้งไปในอากาศโดยรอบ ภาพนี้ทำให้รู้สึกคล้ายเราหลุดเข้าไปในอีกโลกหนึ่ง!

จากหน้าผาฝั่งตรงข้ามน้ำตก ทางเดินเลียบหน้าผานำเราวนเข้าหาม่านน้ำตก ถามว่าเข้าไปทำไม? จะไปเล่นน้ำเหรอ? คำตอบคือเปล่า แต่หวงกั่วซู่เป็นน้ำตกเพียงไม่กี่แห่งในโลก ที่มีทางเดินให้ลอดผ่านด้านหลังม่านน้ำตกได้ด้วย! ว้าว Amazing สุดๆๆๆ! มันเป็นวินาทีน่าตื่นเต้น เพราะเรากำลังเดินเข้าไปหลังม่านน้ำสีขาวโพลนอันทรงพลังของน้ำตกใหญ่ที่สุดในเมืองจีน เผยให้เห็นสายน้ำสีขาวปริมาณมหาศาล ถาโถมลงมาเป็นสายเหนือหัว 

ผมลองแหงนมองคอตั้งบ่า เห็นม่านน้ำตกพุ่งลงมาผ่านตัวเราไป เสียงน้ำดังสนั่น จนพูดกันแทบไม่ได้ยิน

ความชุ่มฉ่ำของสายน้ำที่หลากไหลอยู่ชั่วนาตาปี ไม่เคยเหือดแห้ง ช่วยให้พืชน้อยๆ น่ารักๆ อย่างเฟินและมอสที่ชอบความชื้น งอกงามอยู่ตามผาหินจนแลคล้ายผืนพรมสีเขียว เย็นตา

พอมุดผ่านหลังม่านน้ำตกแล้ว ทางเดินเลียบผาก็จะต่ำลงๆ จนไปถึงสะพานแขวนข้ามธารน้ำ กลับไปยังฝั่งตรงข้ามน้ำตก บัดนี้เราได้เดินเที่ยวน้ำตกหวงกั่วซู่มาเป็นวงรอบครบสมบูรณ์แล้ว จากนั้นก็ขึ้นบันไดเลื่อนยาวเหยียด กลับไปสู่จุดเริ่มต้นของเส้นทางอีกครั้ง

ตัวผมยังเปียกชุ่มอยู่ขณะที่นั่งรถบัสของอุทยานฯ กลับออกมาต่อรถบัสกลับไปพักผ่อนที่โรงแรม ช่วงเวลาแห่งความสุขช่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่หวงกั่วซู่ฝากตรึงไว้ในใจผมคือความมหัศจรรย์ของธรรมชาติ ที่ทำให้รู้สึกว่า ตัวเราช่างเล็กกระจ้อยเหลือเกิน และคงไม่มีวันชนะพลังธรรมชาติได้อย่างแน่นอน.

Special Thanks : บริษัท Spirit of the World, บริษัท Himalayan Center และรายการโลกใบใหม่ by เมืองไทยดอทคอม สนับสนุนการเดินทางเป็นอย่างดี

 Guiyang Guide

When to go : เที่ยวได้ตลอดปี แต่ฤดูฝนอยู่ระหว่างเดือนพฤษภาคม-ตุลาคม

How to go : สามารถบินตรงจากสุวรรณภูมิ สู่สนามบินเมืองกุ้ยหยาง ใช้เวลา 2.40 ชั่วโมง ด้วยสายการบิน HNA Capital Airlines หรือจะบินมาจากเมืองกว่างโจว, กุ้ยหลิน, คุณหมิง, เฉิงตู, ปักกิ่ง ก็ได้ นอกจากนี้ยังมีรถไฟภายในประเทศของจีนด้วย เช่น สาย Yunnan-Guizhou Railway และ Zhuzhou-Liupanshui II Track Railway เป็นต้น มีทั้งรถไฟธรรมดา และรถไฟหัวจรวด

Where to stay : แนะนำโรงแรมสี่ดาวสุดเจ๋งในเมืองกุ้ยหยาง Forest City Wanyi Hotel โทร. 0851-6878888 จองผ่าน www.agoda.com ส่วนที่เมืองขายลี่ แนะนำ โรงแรม Jai Jun Hotel เพราะอยู่ใกล้ปากทางเข้าอุทยานน้ำตกเลย จองผ่าน www.chinahotelbooking.com

What to eat : คนจีนภาคใต้ในกุ้ยหยาง นิยมกินอาหารเผ็ดร้อน โดยใส่เครื่องเทศชื่อ “หมาล่า” ลงไปด้วย ยิ่งใส่เยอะยิ่งเผ็ด หอม ชาลิ้นนิดๆ นิยมใส่ในผัดและน้ำซอสปิ้งย่าง มีให้ชิมทั่วไปทุกภัตตาคารและร้านริมทาง

Souvenirs : ของที่ระลึกสุดเก๋จากกุ้ยหยาง คือ เครื่องเงิน, เสื้อผ้าชาวเขา, ผลไม้สด ฯลฯ

More info : บริษัท Spirit of the World (http://sprtour.com), บริษัท Himalayan Center โทร. 0-2553-0996-7 www.himalaicenter.com, รายการโลกใบใหม่ by เมืองไทยดอทคอม โทร. 08-6666-7660

หนึ่งคืน กับห้องนอนรวมเรียงกันเป็นตับ กับพัดลมตัวเดียวในบ้านพักของหน่วยพิทักษ์ป่าละเลิงร้อยรู ทำให้เรารู้ซึ้งถึงคำว่า “การแบ่งปัน” ระหว่างหมู่มิตร กระทั่งเสียงนาฬิกาปลุกของทุกคนดังขึ้นพร้อมกันตอนตี 4 ตรงเผง! เป็นสัญญาณให้ต้องรีบขุดตัวเองขึ้นจากฟูกนอนอุ่นๆ เพื่อรีบล้างหน้าแปรงฟัน แต่งตัวออกไปซดกาแฟร้อนๆ แล้วขับรถออกไปรอชมแสงแรกของตะวันในป่าดงใหญ่ ดูซิว่าเช้านี้จะมีสัตว์อะไรออกมาให้เห็นบ้าง?

ขับรถตระเวนออกไปตามถนนสายเล็กๆ กลางป่า ผ่านทุ่งหญ้าโล่งที่มีหญ้าระบัดเขียวสดงอกงามอยู่มากมาย ทริปนี้เตรียมพร้อม ผมเลยพกเลนส์ถ่ายภาพตัวใหญ่ไปด้วย 150-600 มิลลิเมตร พร้อมด้วยกล้อง Nikon D4 ระดับสุดยอด ทว่าเช้านี้ได้ยินแต่เสียงน้องช้างส่งเสียงร้องคุยกันอยู่ในป่าลึก ห่างจากถนนมาก เลยไม่ได้เก็บภาพตามที่หวัง…

นี่ล่ะครับ มาเที่ยวธรรมชาติ ก็ต้องเข้าใจธรรมชาติ ต้องรู้จักปรับตัวให้เข้ากับจังหวะลมหายใจของป่าด้วย

ทุ่งหญ้าในยามเช้าที่ยังพอมีน้ำค้างพร่างพรมอยู่บนยอดหญ้า สะท้อนแดดพร่างพราวงามตา เป็นรางวัลที่ป่าดงใหญ่มอบให้คนรักการแรมทางไม่กลัวความลำบากอย่างพวกเรา

ขับรถเข้าป่ามาลึกพอดู จนถึง “อ่างเก็บน้ำลำนางรอง” พี่ยักษ์เล่าว่า ปีนี้น้ำน้อยผิดปกติ ตอไม้เลยโผล่ให้เห็น เป็นสัญญาณว่าภาวะโลกร้อนปีนี้รุนแรงกว่าทุกปี เพราะมนุษย์อย่างเราๆ นี่ล่ะ ที่ไม่เคารพธรรมชาติ ถึงเวลาธรรมชาติเอาคืนบ้างนะครับ!

ระหว่างทางขับรถมาเพลินๆ ทันใดนั้นก็จ๊ะเอ๋เข้ากับ นกยูงไทยตัวผู้ ที่แอบมาซุ่มดูเราอยู่ในพงหญ้ารกเป็นเครื่องกำบัง นี่เป็นครั้งที่ 3 ในชีวิตผม ที่มีโอกาสเห็นนกยูงในสภาพธรรมชาติจริง หลังจากครั้งแรกเคยเห็นมาแล้วที่ป่าห้วยขาแข้ง จ.อุทัยธานี รวมถึงป่าแม่วงก์ จ.นครสวรรค์ ดีใจบอกไม่ถูก ที่ได้เห็นนกอันแสนสง่างามนี้อีกครั้ง เพราะนกยูงไทยในธรรมชาติมีเหลือน้อยมาก จนใกล้สูญพันธุ์แล้วครับ!!!

เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าดงใหญ่ ยังเป็นแหล่งดูผีเสื้อที่ดีมากอีกแห่งหนึ่งของไทย โดยเฉพาะในฤดูฝนนี่ล่ะ ในบริเวณริมลำธาร หรือโป่งต่างๆ ยามเช้าจะมีฝูงผีเสื้อมารวมตัวกันเป็นร้อยๆ น่ารักมากครับ ในรูปนี้มีทั้งผีเสื้อเณร ผีเสื้อสะพายฟ้า และผีเสื้อหางติ่ง ว้าว! สุดยอดไปเลย! นี่ก็เป็นรางวัลอีกชิ้นหนึ่ง ซึ่งป่าดงใหญ่มอบให้พวกเรา

จริงๆ แล้วป่าดงใหญ่เป็นเพียงส่วนเสี้ยวหนึ่งของผืนป่ามรดกโลก ดงพญาเย็น-เขาใหญ่ เนื้อที่กว่า 3.8 ล้านไร่ เป็นกลุ่มป่าขนาดใหญ่ของพื้นที่อนุรักษ์ 6 แห่ง คือ อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่, อุทยานแห่งชาติทับลาน, อุทยานแห่งชาติปางสีดา, อุทยานแห่งชาติตาพระยา, อุทยานแห่งชาติพระพุทธฉาย และเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าดงใหญ่ ด้วย

แดดเร่ิมแรงขึ้น พร้อมกับหลายคนเริ่มบ่นหิวแล้ว ก็ได้เวลากลับมาที่หน่วยพิทักษ์ป่าละเลิงร้อยรู ช่วยกันทำกับข้าว จากของสดที่ซื้อก่อนเข้าป่ามาเมื่อเย็นวาน มื้อเช้านี้นางเอกคือคุณพิม แห่งครัวบ้านพิม หัวหน้าทีมของเราเอง ดีใจได้กินผัดผักบุ้งกับไข่เจียวฟูๆ ร้อนๆ อร่อยๆ จากฝีมือคุณพิม ซึ้ง น้ำตกจิไหลครับ!

คุณพิมกับน้องพัชชี่ ช่วยกันทอดไข่เจียวขั้นสุดยอด! ฟู เหลืองนวล น่ากินมากๆๆๆๆ

Breakfast ง่ายๆ แบบคนอยู่ป่า แต่ขอบอกว่ารสชาติยังกับขึ้นเหลา ฮาฮาฮา ไม่ได้โม้ เพราะมื้อนี้คุณพิมลงมือเองเลย

น้องพัชชี่ครับ เช็ดน้ำลายนิดนึงครับ! ขอพี่ก่อนเลย ไข่เจี้ยวนั้นพี่เล็งไว้แล้วนะ ฮาฮาฮา

ก่อนจะโบกมือลาธรรมชาติผืนป่าดงใหญ่ กลับเข้าสู่โลกแห่งความเจริญและความเป็นเมืองอีกครั้ง เราได้มอบพัดลมที่ซื้อมาใหม่เอี่ยม (และเพิ่งใช้ไปครั้งเดียวเมื่อคืนตอนนอน) ฝากไว้เป็นที่ระทึก เอ้ย! ที่ระลึก ให้กับหน่วยพิทักษ์ป่าละเลิงร้อยรู เอาไว้ใช้งานกันครับ เราขอให้กำลังใจเจ้าหน้าที่ทุกคนนะ ที่เสียสละความสุขส่วนตัวมาเฝ้าป่าไว้ให้คนไทย!

พี่ยักษ์ หรือพี่สมพงษ์ สุโขพันธ์ แห่งหน่วยพิทักษ์ป่าละเลิงร้อยรู บุคคลที่น่ายกย่อง ชื่นชม ในความทุ่มเทรักษาป่า และเป็นผู้หนึ่งที่รู้เรื่องสัตว์ป่าในป่าดงใหญ่ดีที่สุดครับ เรารักพี่นะพี่ยักษ์ สู้ๆ ครับ!

บ้ายบาย… หน่วยฯ ละเลิงร้อยรู ว่างๆ จะกลับมาเยี่ยมใหม่นะคร้าบพี่

โบกมือลาผืนป่า ขับรถกลับเข้าสู่อารยธรรมความเป็นเมืองอีกครั้ง…

จากอำเภอโนนดินแดง พวกเราเริ่มการเดินทางอันยาวไกลไปบนถนนหลวงอีกครั้ง โดยย้อนกลับไปทางอำเภอประโคนชัย เพื่อเข้าไปเรียนรู้วิถีชาวบ้านอันแสนน่ารัก ที่ “ชุมชนบ้านโคกเมือง” ซึ่งเขามีชื่อเสียง ได้รับรางวัลชนะเลิศการท่องเที่ยวชุมชน และโฮมสเตย์ระดับประเทศมาแล้วมากมาย ในหมู่บ้านมีการแบ่งเป็นฐานเรียนรู้ต่างๆ เพียบ จะเดิน หรือจะปั่นจักรยานเที่ยวก็สุขใจไม่แพ้กันจ้า

แต่ทริปนี้เวลาไม่พอ เรามันคนบ้านไกลเวลาน้อย เลยเยี่ยมชมได้ไม่ครบทุกฐานการเรียนรู้อ่ะจ้า พี่น้อย ผู้นำกลุ่มท่องเที่ยวชุมชนบ้านโคกเมือง เป็นสาวร่างบอบบาง แต่มาดมั่นแข็งแรง มาต้อนรับเราด้วยตัวเองท่ามกลางสายฝนกระหน่ำ จุดแรกเลยขอชมการทอเสื่อกกหน่อยดีกว่าครับพี่น้อย

เส้นกกที่ผ่านการรีดเส้นจนเท่ากันหมดแล้ว จะถูกนำไปย้อมสีแล้วตากให้แห้ง เตรียมนำมาทอครับ

ค่อยๆ ใจเย็นๆ ทอไปทีละเส้นอย่างประณีต ตามลวดลายที่สอนสืบต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่น จนได้ผลิตภัณฑ์เสื่อกกแสนสวย ซึ่งทุกวันนี้มีการดัดแปลงนำมาประดิษฐ์เป็นกระเป๋าเก๋ไก๋น่าใช้ทรงต่างๆ ด้วยจ้า

น้องพัชชี่อดรนทนไม่ไหว ขอคุณป้าทดลองสานเสื่อกกดูสักหน่อย การทอน่ะไม่ยาก ยากตรงการสร้างลายนั่นเอง!

จากฐานการเรียนรู้เสื่อกก ถัดมาคือการทอผ้าไหม ซึ่งเอกลักษณ์คือซิ่นตีนแดง ในภาพนี้เราจะเห็นเลยว่ามีการขึงไหมเส้นยืนเป็นสีแดงเตรียมไว้ด้วยส่วนหนึ่งแล้ว

จากไหมเพียงเส้นเดียว ผ่านกระบวนการผลิตอันประณีต และความใส่ใจในทุกรายละเอียด ในที่สุดก็ได้ความงามของแพรพรรณแวววาวล้ำค่า ขอบอกว่าเวลาซื้อกรุณาอย่าต่อราคาเลยครับ เพราะกว่าได้ผ้าไหมสักผืน มันต้องทุ่มเทจริงๆ ถือเป็นการกระจายรายได้ ช่วยชาวบ้านให้มีกำลังใจสืบสานหัตถศิลป์ของแผ่นดินแขนงนี้ต่อไปจ้า

พลาดไม่ได้เลย กับฐานการเรียนรู้พืชสมุนไพร ที่ชาวบ้านโคกเมืองรู้จักคิดประดิษฐ์ดัดแปลง ทำเป็นผลิตภัณฑ์น่าใช้หลากหลาย มีตั้งแต่สบู่, ยาสระผม, ครีมอาบน้ำ, ครีมล้างหน้า, ลูกประคบ, ยาหม่อง ฯลฯ ทั้งหมดเป็นฝีมือชาวบ้านโคกเมืองแท้ๆ จ้า แต่ในส่วนของผลิตภัณฑ์สมุนไพรจะไม่ผลิตค้างไว้คราวละมากๆ จะทำใหม่เสมอ เพื่อให้ได้ของมีคุณภาพ

พอฝนหยุดตก น้องพัชชี่ก็ขอยืมจักรยานพี่น้อยมาปั่นเที่ยวเล่นในชุมชน ถือเป็นการท่องเที่ยวแบบ Slow Travel และ Low-Carbon Travel สุดๆ เลยครับน้อง ซึ้ง น้ำตกจิไหล!

ที่ศูนย์ผลิตภัณฑ์ชุมชน เป็นแหล่งจำหน่ายงานหัตถกรรมฝีมือชาวบ้านโคกเมือง เห็นไหมว่าเขาตั้งใจและจริงจังสุดๆ

ผ้าไหมทอมือสวยๆ จากบ้านโคกเมืองจ้า

นอกจากในเรื่องของใช้สวยๆ งามๆ แล้ว บ้านโคกเมืองยังดำรงวิถีเกษตรพอเพียง ปลูกพืชแบบไม่ใช้ยาฆ่าแมลง เราจะเห็นว่าหลายครัวเรือนมีแปลงพืชผัก สมุนไพร ปลูกอยู่ข้างๆ บ้านเลย สามารถลดค่าใช้จ่ายได้มาก จะทำกับข้าวอะไรก็เดินลงไปใน Super Market ข้างบ้าน ได้สบายจ้า

ความน่ารักอย่างสุดท้ายของบ้านโคกเมือง คือเขามีโฮมสเตย์ให้นักท่องเที่ยวมาพักค้างคืนด้วย ค่าใช้จ่ายก็ไม่แพง คืนละไม่กี่ร้อยต่อคน แถมด้วยอาหารครบมื้อ! โดยบ้านที่ได้รับการคัดเลือก จะมีมาตรฐานสะอาด ปลอดภัย จนได้รับรางวัลโฮมสเตย์ระดับประเทศมาแล้วอ่ะจ้า

หลายคนไม่เข้าใจคำว่า โฮมสเตย์ (Homestay) จริงๆ แล้วจะเป็นโฮมสเตย์ได้ แขกที่มาพัก (นักท่องเที่ยว) ต้องนอนกับเจ้าบ้าน โดยเจ้าบ้านแบ่งห้องส่วนหนึ่งให้พักด้วยกัน เพื่อจะได้พูดคุยแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน ทั้งด้านวิถีชีวิตและวัฒนธรรม ได้มาเห็นที่บ้านโคกเมืองแล้วชื่นใจ เพราะนี่ล่ะ โฮมสเตย์ขนานแท้เลยจ้า

แม่ใหญ่ Hipster แห่งบ้านโคกเมือง เห็นแว่นของแม่แล้วผมให้รางวัลชนะเลิศไปเลยอ่ะจ้า ฮาฮาฮา

หนึ่งในห้องนอนของบ้านพักโฮมสเตย์บ้านโคกเมือง รับรองว่าอุ่นสบาย ปลอดภัย หลับฝันดีครับ

เย็นมากแล้ว ขณะที่เราขับรถออกจากบ้านโคกเมือง ตรงสู่อำเภอนางรอง แต่ก่อนเข้าที่พัก คงต้องแวะหาอาหารอร่อยๆ ขึ้นชื่อของที่นี่หม่ำกันก่อนล่ะ แน่นอน ไม่พลาด “ขาหมูนางรอง” วันนี้ขอชิม ร้านลักษณา ก่อน เป็นร้านเก่าแก่ที่นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่รู้จักดี วันนี้ไม่ต้องรีบ เพราะร้านโล่ง เป็นวันธรรมดา เลยไม่ต้องแย่งกับใคร ฮาฮาฮา

วันธรรมดาก็น่าเที่ยวอย่างนี้ล่ะคร้าบ…

ดูกันชัดๆ กับความน่าหม่ำของ ขาหมูนางรอง ร้านลักษณา เป็นขาหมูตุ๋นเครื่องยาจีน น้ำราดออกหวานนำ ขาหมูนิยมเสิร์ฟแบบหั่นมาเป็นชิ้นๆ ไม่ใช่เป็นขาแบบบางร้าน ส่วนเนื้อขาหมูโดยส่วนตัวผมว่านุ่มดี กินแกล้มกลับผักกาดดองเปรี้ยว และน้ำจิ้มรสเปรี้ยวเผ็ด เข้ากั้นเข้ากัน

ร้านลักษณาไม่ได้มีแต่ขาหมูให้ชิม ยังมีกับข้าวอื่นมาเสริมทัพความอร่อยอีกเพียบ วันนี้เราขอชิมสะตอผัดกุ้งพริกแกง, น้ำพริกปลาทู และห่อหมกใบยอ ส่วนกระเทียมสดที่ใส่ถ้วยวางไว้กลางวง ขอร้อง ใครห้ามแย่ง! เพราะอันนี้ชอบมากๆกินแล้วรู้สึกกระชุ่มกระชวยเหมือนหนุ่มขึ้นอีกสักสิบปีเลยครับ ฮาฮาฮา

อีกวันอันแสน Amazing จิงกาเบลที่บุรีรัมย์ กำลังจะผ่านไปแล้ว ยิ่งอยู่นานก็ยิ่งหลงรักจังหวัดนี้ เพราะดูเหมือนจะมีเรื่องราวสนุกๆ ให้ค้นหาไม่รู้จบ คืนนี้เราเข้าพักที่โรงแรมพนมรุ้งปุรี อำเภอนางรอง โรงแรมหรูระดับแนวหน้าแห่งหนึ่งในบุรีรัมย์ พรุ่งนี้จะได้มีแรงออกไปเที่ยวกันต่อเนอะ

ชีวิตดี้ดี ที่บุรีรัมย์!

 ขอขอบคุณ ผู้สนับสนุนอย่างเป็นทางการ ของโครงการ “The Amazing Journey Blogging Contest” 2015

สอบถามเพิ่มเติมได้ที่ กองประชาสัมพันธ์ในประเทศ ฝ่ายโฆษณาและประชาสัมพันธ์ การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย

และ 1672 เบอร์เดียว เที่ยวทั่วไทย

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย สำนักงานสุรินทร์ บุรีรัมย์ ศรีสะเกษ 

โทร. 0-4451-4447-8  อีเมล tatsurin@tat.or.th